3 latek a emocje! Porsze o rady!!!

[JoAns]

Witam kolejny raz.

Prosze o rady bo bardzo sie martwie o rozwoj mojego brzdaca...nie wiem co jest normalne a co nie.

Mlody jest osoba bardzo emocjonalna co znaczy bardzo mocno przywiazuje sie do ludzi. Ma kilka kolezanek i kolegow i z checia spedzal by z nimi caly wolny czas. Chodzi i mowi: Kocham Ozi...Kocham Maje...itp.
Kiedy koledzy maja dobry humor, wszystko jest ok...bawia sie radosnie...ale kiedy , ktores z nich nie chce sie bawic lub nie odwzajemnia zainteresowania, mlody jest bardzo smutny.
Wczoraj bawil sie z Maja. Maja uderzyla go. Plakal, poprosilam Majke aby jak sie to zwykle zdarza, przeprosila mlodego. Maja podeszla , przeprosila, przytulila a potem sie obrazila. Mlody podszedl do niej i chcial sie przytulic a ona zaczela krzyczec...nie lubie Cie itp...a wtedy Mlody zacza ja przepraszam i mowic , ze ja kocha...

Dzis ...idziemy do szkoly i po drodze spotykamy ulubionego kolege Mlodego. Mlody biegnie do niego, otwiera ramiona i chce sie przytulic...tak sie wita...a Luka, ucieka i krzyczy na niego...idz sobie , nie chce sie z Toba bawic...
Mlody w placz...

Serce mi peka.

Nie jest jakis super delikatny w innych sprawach...nie jest mamusisynkiem....radzi sobie w wielu innych sytuacjach doskonale ale widze , ze z odrzuceniem nie radzi sobie w ogole.
Dodam , ze ja tez mam do dzis z Tym DUZY problem

Napiszcie, czy ktos sie z czyms takim spotkal ...PROSZE!

Pozdrawiam

M

 

[riolcia]

Na tym etapie emocje dopiero zaczynają dochodzić do głosu u małych dzieci a one się uczą z nimi żyć. Poznają co to jest strach, smutek, odrzucenie, radość, zazdrość itp. Jasne, sa dzieci bardziej lub mniej wrażliwe i to trzeba brać pod uwagę. Ale u małych dzieci często emocje sa mocniejsze niż nam, dorosłym, wydaje się za "normalne" np. złość na mamę to od razu "nie kocham cię" a nas ściska w gardle jak to słyszymy :-(
Na pewno nie powinno sie ignorować ani umniejszać emocji, co rodzice często robią nie zdając sobie z tego sprawy np. gdy dziecko się boi trzeba wyrazić zrozumienie a nie mówić "nie bój się, to nic strasznego". W tym co piszesz zauważyłam, że ingerujesz w trakcie zabawy (prosisz Maję, żeby przeprosiła) a może warto jest zostawić ich samych i obserwować, żeby bez agresji sami rozwiązali swój problem?
Ale nie przejmuj się, ja nie widzę w tym zachowaniu niczego nieodpowiedniego. Jak chcesz, to poszukaj jakieś ksiązki o rozwoju emocjonalnym dzieci np. Zrozum swojego malucha - Miller Lisa, Emanuel Louise za 30,99 zł | Książki empik.com Mali tyrani. Kształtowanie dojrzałości psychicznej i emocjonalnej u dzieci i młodzieży - Spurk Winterhoff Peter za 25,99 zł | Książki empik.com

 

[nimfii]

Wydaje mi sie ze syn ten charakter przejol po mamie ;-) Skora sama tak mialas to pomysl sobie jak sobie z tym radzilas i w ten sposob mozesz probowac nakierunkowac wlasne dziecko na pewno przyjdzie ci dobry pomysl do glowy, gdy pomyslisz co sama moglabys dla siebie zrobic w takiej sytuacji aby poczuc sie lepiej.