Więc tak
Pierwszą przesiadziałam w domu od 4/5 miesiąca bo wylądowała w szpitalu z bólami podbrzusza. Na szczęście okazało się, że to nic strasznego ale byłam na nospie do 6 miesiąca.
Moja koleżanka pracowała prawie do 9 miesiąc bo bała się o pracę, wróciła do pracy zaraz po macieżyńskim tj po 3,5 m-ca. I stwierdziła, że teraz nie będzie taka głupia.... bo:
- ja w związku z dużą ilością czasu bardzo rzetelnie przygotowałam się i do porodu i do opieki nad noworodkiem. Dużo czytałam, ćwiczyłam, i generalnie odpoczywałam a i tak nie obył się bez niespodzianek
- od początku wiedziałam co i jak, nie straszna była kolka którą przechodziliśmy i inne zielone kupy, ulewania, napady histerycznego płaczu itp.
- u mnie wszystko jakoś poszło spokojnie, ja byłam spokojna i mały był spokojny i jakoś tak radośnie okres noworodkowy i niemowlęcy nam przebiegł
U niej niestety:
- końcówka ciąży - straszne zmęczeni, ciężko jaj było ale "muszę pracować",
- poród - generalnie szok - o co w tym wszystkim chodzi
- 2 dni po wyjściu ze szpitala wezwali kartkę bo mały strasznie płakał - przekarmienie
- z każdym kwiknięciem - u lekarza + stres + obwinianie się nawzajem "bo za długi spacer"
- dziewczyna znerwicowana, zmęczona + do tego deprecha bo miało być tak pięknie a nie jest
- kolejny dół - boszzz już do pracy a ona taki malusi
Okres bardzo niespokojny, nerwowy aż mi jej było szkoda. I bałam się zachodzić w ciążę - bo to straszne takie
Oczywiście nie generalizuję. Każdy przeżywa to inaczej. To tylko mój punkt widzenia.
Moje plany - L4 tak od 5/6 miesiąc ciąży no chyba, że coś się będzie wcześniej działo. Ja po prostu czuję potrzebę oddechu, odpoczynku przed porodem i odpowiedniego przygotowania się do pierwszych miesięcy po porodzie. A one zwykle najlżejsze nie są.
