Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Ja nie rozbiorę się do stanika przy mojej własnej matce. Jeżeli będę karmić, to będę zamykać się w pokoju/łazience. Po latach nabijania się z mojego ciała nie mam ochoty nikomu go pokazywać. Każdy ma inne doświadczenia i poczucie wstydu.
to ze dla Ciebie to normalne to nie znaczy ze dla innych
jesteśmy rozni i ja zdecydowanie nie będę przy niej karmić ani na żadnej ławce w parku gdzie chodzą ludzie. Swoją droga zamierzam karmić maksymalnie pol roku wiec w tym czasie będę się z nią widzieć z dwa razy. Wiesz jak to wytlumacz? Poproś zeby przy twojej mamie przespacerowal sie bez majtek[emoji6] ja sobie nie wyobrazam odwiedzin w tym okresie zupelnie. Czlowiek rozebrany ciągle z piersią na zewnatrz itp my wszystkich poinformowaliśmy ze damy znac kiedy moga przyjechac i tyle
Moim zdaniem za mocno kombinujecie. Nie spinajcie sie na odwiedziny w tym czasie rodzinie powiedzcie po prostu ze spotkacie się jak będziecie juz mogli i tyle. Uwierzcie z dziećmi jest tak ze wszystkie plany w kazdej chwili moga ulec zmianie. Spanie w jednym pokoju z kims obcym przy takim maluchu nie wchodzi w gre. Karmienie przebieranie placze.... no każdy kto mial dziecko raczej wie jak to wyglada.
Ja jestem tego samego zdania. I nie ważne czy to mama, ciocia, babcia. Jeżeli nie rozumieją pewnych rzeczy to niech się obrażają chociaz spokoj będzie. Ja z mężem juz zapowiedzieliśmy że przez pierwszy miesiąc nikt do nas nie przychodzi, kto normalniejszy ten nie ma problemu....oczywiście są też "ludzie parapety" No ale to ich problem nie naszMoja położna mówiła, że w połogu to rodzina może co najwyżej rosół na wycieraczce zostawić
Uważam, że to zdrowe podejścieJa jestem tego samego zdania. I nie ważne czy to mama, ciocia, babcia. Jeżeli nie rozumieją pewnych rzeczy to niech się obrażają chociaz spokoj będzie. Ja z mężem juz zapowiedzieliśmy że przez pierwszy miesiąc nikt do nas nie przychodzi, kto normalniejszy ten nie ma problemu....oczywiście są też "ludzie parapety" No ale to ich problem nie nasz
Omg....jakbym czytala o swojej teściowej (potworze), tylko ja jej powiedziałam w końcu ze nie 4obi to na mnie juz wrażenia i ze jeżeli będzie nas nachodziła to zglosze to na policję. Nazwała mnie kłamliwą manipulantką i ze mieszam w jej rodzinie. A z całej rodziny męża to z nią jest tylko problem. Nawet tesc ja zostawił bo mial jej po dziurki w nosie. I caly czas probuje grac na uczuciach mojego męża, najlepsze jest to ze w ciągu 8 lat 4 razy wymyśliła że ma raka i ze został jej tydzien życiaA weźcie, czytam wasze komentarze i tylko czuję, jak się we mnie krew gotuje, bo sama jestem w tej samej sytuacji, tylko u mnie upierdliwym typem jest mama. Mamy zupełnie różne charaktery, nigdy nie byłyśmy specjalnie blisko, choć zależy mi na dobrych stosunkach. Termin mam na połowę lipca, więc wymyśliła sobie, że przyjedzie do mnie 4 dni wcześniej, żeby pomóc mi wszystko poogarniać (nie ma co) i że zostanie tydzień po moim powrocie ze szpitala, żeby pomóc mi się zająć dzieckiem i mną. Dla niej to brzmi świetnie, genialny plan, a mnie już skręca, jak o tym pomyślę.
Jak wspomniałam, nie jesteśmy specjalnie blisko, więc wietrzenie krocza w jej towarzystwie czy karmienie małej z nią wpatrzoną w to jak w obrazek, będzie mnie drażnić. Do tego dochodzi stres związany z moim psem, bo mama już panikuje i ustala własne zasady, że nie dopuści go do dziecka, bo nie wiadomo, co się może stać - co jest sprzeczne z moim i męża planem, ale ona nie słucha. No i właśnie, ta panika... O ile nie boję się porodu, o tyle jej obecność przed nim mnie przeraża. Bo wiem, że nie zawiezie mnie do szpitala (już się zapowiedziała, że w żadnym razie, bo boi się jeździć po obcych miejscach), więc w razie rozpoczęcia akcji zacznie mi się tu miotać i przeżywać, kiedy ja będę ogarniać sobie podwózkę. No, nie trzeba mi takiego stresu. Tak samo jak zajmowania się dzieckiem ZAMIAST mnie (też jej plan) - a przecież to ja powinnam mieć na głowie przewijanie, przebieranie i całą resztę, mieć czas na zapoznanie się z małą i jej potrzebami.
Najchętniej postawiłabym jej twarde warunki (pobyt max 2 dni po porodzie i wyjazd), ale nie mogę, bo stawianie jej granic nie przynosi skutku. Mama najpewniej zmaga się z zaburzeniami typu borderline (to opinia wielu znajomych psychiatrów, ale nie oficjalna, bo ona sama nigdy nie pójdzie się zbadać, bo to wymysły), każdą próbę zwrócenia uwagi na potrzeby innych (w tym np. upragniony spokój po porodzie) traktuje jako ataki na siebie, robi z siebie ofiarę, płacze, ewentualnie obraża się (ale wtedy wydzwania po kilka razy dziennie i wysyła soczyste wiadomości, które mają wpędzić odbiorcę w poczucie winy), albo - wisienka na kremie - zaczyna powtarzać, że wszyscy jej nienawidzą i będzie najlepiej, jeśli zniknie, zabije się, wtedy będziemy mieć od niej upragniony spokój. Jest to o tyle niszczące psychicznie, że już nie raz podejmowała próby przedawkowania leków, ale nie tyle z powodu nieradzenia sobie z życiem, co dramatycznego rozegrania kart. Po wszystkim uwaga była zwrócona na nią, a ona mogła bez problemu trzymać nas w ryzach.
I już nie wiem, co robić. Odmówienie jej tego przyjazdu (zwłaszcza, że większość roku pracuje za granicą) będzie odebrane jako atak, odsunięcie jej i skończy się wielotygodniowym stresem, który nie przysłuży się ani mi ani dziecku. Bycie z nią tyle czasu też wykończy mnie psychicznie, zwłaszcza, że ma manię sprzątania i przekładania wszystkiego w moim mieszkaniu i już nie raz się z nią o to kłóciłam - bo ona wie wszystko lepiej, lepiej wyczuwa potrzeby innych itd., a poza tym chce tylko pomóc. Męża już do tego nie mieszam, bo dla niego moje samopoczucie jest najważniejsze i już i tak muszę się pilnować, by nie kazał mojej rodzinie spadać na drzewo, widząc to, jak niszcząco wpływają na mnie kontakty z częścią z nich.
Uhhh... Wygadałam się, a nie miałam komu, więc dzięki niebiosom za tę grupę i waszą tu obecność. Teraz mam tylko nadzieję, że młoda urodzi się jeszcze w czerwcu, przed powrotem mamy do kraju i że po tym, jak już tu przyjedzie, uda mi się wygonić ją stąd po 2-3 dniach (mamę, nie dziecko
jak to mówią złego diabli nie biorą- zyje do dziś i dalej zatruwa nam życie. Wnuka nie pozna, nie chce zeby moje dziecko miało styczność z tak zakłamana i toksyczna osoba. Meza mam po swojej stronie 
Współczuję takich doświadczeń (twoja teściowa brzmi kropka w kropkę jak matka mojego byłegoOmg....jakbym czytala o swojej teściowej (potworze), tylko ja jej powiedziałam w końcu ze nie 4obi to na mnie juz wrażenia i ze jeżeli będzie nas nachodziła to zglosze to na policję. Nazwała mnie kłamliwą manipulantką i ze mieszam w jej rodzinie. A z całej rodziny męża to z nią jest tylko problem. Nawet tesc ja zostawił bo mial jej po dziurki w nosie. I caly czas probuje grac na uczuciach mojego męża, najlepsze jest to ze w ciągu 8 lat 4 razy wymyśliła że ma raka i ze został jej tydzien życia
PS. Jak mi się oświadczył (8 lat temu) to wyrzuciła go z domu, powiedziała że zamiast jej zapłacić za prąd to kupil "tej pizdzie" pierścionek.
Także moja rada, znajdz w sobie siłę i sie odetnij bo tacy ludzie są nieobliczalni. I niestety lepiej wtedy nie patrzeć czy to matka czy ktoś inny. Do końca swoich dni bedzie zatruwać Ci życie, manipulować tobą i wpędzać Cie w poczucie winy. Wiem co mówię
). W przypadku mamy i tak udało mi się mocno odciąć, bo inaczej już lata temu dostałabym zupełnie na łeb. A póki co zapowiada się na to, że młoda nie da jej jednak czasu na przyjazd i pobyt u nas po powrocie do domu 
