Urodzisz, to pokochasz. Jak było z wami?

[Guni85]

Pokochałam moje dziecko od początku mojej ciąży, gdy wreszcie się spotkaliśmy to oszalałam na jej punkcie. Mam 39 lat świadomie zdecydowaliśmy się z mężem na ciążę w późniejszym etapie życia, aby móc się wyszaleć bo doskonale wiedzieliśmy, że później całe życie będzie trzeba pod porządkować maleństwu. Kolorowo nie jest śniadania jem czasami o 13.00 czasem o 14.00, mąż pracuje ja cały dzień dana w domu ale doskonale wiedziałam na co się pisze. Uczę się przy małej cierpliwości. Czasami uda mi się ją uśpić na 3 - 4 godzinki za dnia, wówczas mam czas na porządki w domu heeh, a czasem położę się koło niej. Z reguły czas dla siebie mam gdy idę wieczorem do łóżka spać heeh. Każdy dzień traktuje jak wyzwanie, któremu muszę sprostać i jestem dumna z tego że metodą prób i błędów udaje mi się odnosić sukces w wychowaniu mojej małej córeczki. Uczymy się razem wspólnego życia, poznajemy się. Wszystkim mamą życzę cierpliwości i spokoju ducha, pamiętajcie że wasze pociechy czuja Wasz stres, co wpływa na ich złe samopoczucie.

Heh to jest bardzo na serio post Jasna sprawa myślę, że każda z nas kocha swoje dzieci (tak myślę,cieszy się z sukcesów codziennych,buduje relacje etc I napewno każda z nas też słyszała że stres nie wpływa korzystnie na nasze dzieci... Tu bardziej chodzi o nas mamy myślę, o takie poprostu spuszczenie powietrza Jak byłam mamą mojej jednej starszej córki byłam mamą no można by rzec idealną, (o co w ogóle chodzi tym innym mamom myślałam...) Teraz wiem, że to wszystko bywa dużo bardziej skomplikowane

 

[Belzaa]

Heh to jest bardzo na serio post Jasna sprawa myślę, że każda z nas kocha swoje dzieci (tak myślę,cieszy się z sukcesów codziennych,buduje relacje etc I napewno każda z nas też słyszała że stres nie wpływa korzystnie na nasze dzieci... Tu bardziej chodzi o nas mamy myślę, o takie poprostu spuszczenie powietrza Jak byłam mamą mojej jednej starszej córki byłam mamą no można by rzec idealną, (o co w ogóle chodzi tym innym mamom myślałam...) Teraz wiem, że to wszystko bywa dużo bardziej skomplikowane

Czytając posty niektórych mam uważam, że nie każda mama pokochała swoje dziecko odrazu, niektóre były wręcz zdegustowane i nieprzygotowane na zupełny brak czasu dla siebie. Ja opisałam jak wygląda to u mnie. Pozdrawiam

 

[Guni85]

Czytając posty niektórych mam uważam, że nie każda mama pokochała swoje dziecko odrazu, niektóre były wręcz zdegustowane i nieprzygotowane na zupełny brak czasu dla siebie. Ja opisałam jak wygląda to u mnie. Pozdrawiam

Ja tego tak nie odczytałam żeby nie kochały tyle że mają trudnościAle ok,to tym bardziej,myślisz że im pomoze pisanie,żeby pamiętały,że stres wpływa źle na ich dzieci? Lub sugestia (rozumiem że to indywidualny przykład ok) że najpierw lepiej się wyszaleć a potem mieć dzieci i wtedy jest ok? Przecież czekanie aż do 40 z pierwszym dzieckiem jest konceptem myślę nie dla każdego i nie każdy by tak najzwyczajniej w świecie chciał...(pamiętaj że autorka tego postu ma 26 lat). Niezależnie również pozdrawiam nie bierz tego jakoś strasznie do siebie poprostu mam inne zdanie

 

[Lady Loka]

Czytając posty niektórych mam uważam, że nie każda mama pokochała swoje dziecko odrazu, niektóre były wręcz zdegustowane i nieprzygotowane na zupełny brak czasu dla siebie. Ja opisałam jak wygląda to u mnie. Pozdrawiam

Mozna kochać swoje dziecko i miec problem z zaakceptowaniem braku czasu dla siebie

 

[Lelum]

Pokochałam swoje dziecko od razu i kocham dalej. Ale przez ciężki start w naszym nowym życiu ta miłość nie była w stanie przezwyciężyć większości negatywnych emocji i trudnych dni po drodze. W sumie trochę prawda z tym wyżej - nie byłam przygotowana, bo nikt mnie nie przygotował na to, że noworodek może nie spać całymi dniami i nocami Jesteśmy tylko ludźmi, psychika łączy się z tym, co czujemy fizycznie, więc negatywnych emocji nie da się uniknąć. Co nie jest równoznaczne ze zdegustowaniem.

 

[Mag31]

Za rok,czyli będziesz 4 lata z nim w domu? No to nie brzmi chamsko to brzmi jak totalny kosmos

No 4 lata Dzięki za zrozumienie serio, nerwów i cierpliości mi brak już... nie mam chwil tylko dla siebie... Skorzystałam z kilku spotkań online z psychoterapeutką, żeby pomogła mi poukładać w głowie i opanować emocje. Tyle dobrze, że od stycznia bede w Pl miala rodziców i teściów 40min jazdy samochodem. To mogę tam być nawet i codziennie , synka im tam zawieźć albo ich zaprosić do siebie. Więc mam nadzieje, że łatwiej mi będzie, niż tu w De samej.

 

[Guni85]

No 4 lata Dzięki za zrozumienie serio, nerwów i cierpliości mi brak już... nie mam chwil tylko dla siebie... Skorzystałam z kilku spotkań online z psychoterapeutką, żeby pomogła mi poukładać w głowie i opanować emocje. Tyle dobrze, że od stycznia bede w Pl miala rodziców i teściów 40min jazdy samochodem. To mogę tam być nawet i codziennie , synka im tam zawieźć albo ich zaprosić do siebie. Więc mam nadzieje, że łatwiej mi będzie, niż tu w De samej.

No pewnie że będzie łatwiej! Szacun i powodzenia

 

[MamaAniola]

Ja myślę, że każda chciała spuścic trochę pary. Można być szczęśliwą I spelnioną mama, a jednocześnie...po prostu zmęczoną. Każdy ma prawo do gorszych chwil. Mało tego. Te trudne chwile prędzej czy później się pojawią, a kto mówi, że jego macierzyństwo to tylko tęcze i jednorozce temu nie wierze W ogole jestem zdania, że niedobór snu sprawia, że nie jestem sobą... Jak jestem wypoczęta to czuję się supermama, która każda dramę ogarnie. Przy zmeczeniu czasem moje rozowe okulary sie po prostu zsuwaja i wrodzony optymizm przygasa. Staram się nie narzekać, mam taki charakter, ze biorę wszystko na klatę i nawet w tych trudnych chwilach jestem w stanie wyszukać coś cennego i wartego zapamietania, generalnie jestem taka matka-wariatka zakochana w swoich dzieciach, wszystko bym dla nich zrobiła. Natomiast tempo życia codziennego potrafi zmęczyć i potrzebowałam się troszkę wyżalić. Fajnie po prostu, że są miejsca gdzie można wymienić się spostrzeżeniami i doświadczeniami, bo jak widać - są one naprawdę zróżnicowane.

 

[O'laaa]

Ech dziewczyny nie dajecie nadzieji a ja niecierpliwie wyczekuję 6 miesiąca, aż synek będzie mógł jeść coś innego niż mleko, zacznie siedzieć i zabierać się za raczkowanie. Który okres życia dziecka wydaje Wam się najprzyjemniejszy, a który najtrudniejszy ?

Najprzyjemniejszy dla mnie był czas gdy córki były malutkie , mało obsługowe - zmienić pieluchę , mleko , beknięcie i spanie . Zwłaszcza starsza córka była i ty podkreślam BYŁA wyjątkowo spokójna i teraz obie tak dokazują, że czasem się zastanawiam na co mi to było dobrze, że kobierzyn niedaleko .

 

[frania123]

Ciężarne, zwłaszcza te, które mają ambiwaletny stosunek do swojej ciąży, często słyszą: "Zobaczysz, jak urodzisz to od razu pokochasz". A jak było z wami? Sprawdziły się te słowa, czy miłość przyszła później? A może nie przyszła w ogóle

Pierwsze dziecko - syn. Pokochałam od pierwszego wejrzenia. Drugie dziecko - po cichu liczyłam na córkę ale wyszło że syn. W ciąży byłam trochę rozczarowana ale dosyć szybko pogodziłam się z tym że będę mamą chłopców. I tutaj tak samo, miłość od pierwszego wejrzenia. Zdecydowaliśmy się na trzecie dziecko naprawdę mocno wierząc i modląc się, że trafi się córka. I niestety, jestem w ciąży z trzecim synem, codziennie przez to płaczę. Nie obchodzi mnie zdanie innych i ich problemy z płodnością/ciążami itd. Każdy ma swoje problemy. Marzyłam o córce a mieć jej nie będę, trójka dzieci to dla mnie max. Tak- jestem rozczarowana, tak- niczego już mi się nie chce w tym życiu. Ja widzę same minusy posiadania chłopców i nikt mi nie wmówi że jest inaczej. Moje życie jest przegrane. Matki samych chłopców są dziwne, obserwuje to ze swojego otoczenia. Po prostu brakuje w domu tej iskierki. A jeszcze bardziej dokujące jest to jak widzisz w najbliższym gronie szczęśliwe matki ze swoimi córeczkami