Wada serca u dziecka i zespół DOWNA- USG połówkowe-pomocy

[Rozdepka]

Czyli samotna ze swoim bolem i na covidowym...

Jakby co, to tu są fajne kobiety...każda ze swoją wyjątkową historią. Mile, empatyczne, pomocne. Nie zastąpią przytulenia, ale nawet wymiana tych kilku myśli może przynieść okruszyne ulgi.

 

[Luizka__]

nie dałam... Po prostu minął czas. To on gra tutaj najważniejszą rolę. Moja córeczka miałaby dziś 8 lat, a synek 6. O tym się nie zapomina. Po prostu żyjesz. Uczysz się wszystkiego na na nowo. Ja czułam się tak jakby ktoś zabrał wszystkie kolory i zgasił światło. Było ciemno i ponuro. Żeby nie zwariować starałam się robić rzeczy, które w jakikolwiek sposób sprawiały mi choć odrobinę przyjemności. Łatwiej się zrobiło dopiero jak urodziłam zdrowe i żywe dziecko. Nie zapomniałam o Oliwce i Michałku, ale czas wypełnił Oskarek, a zaraz potem Helenka. Jednak przez 3 lata zmagałam się ze strata. Miałam "łatwiej", bo miałam męża. No i ja nie czułam ruchów. Straciłam dzieci na początku ciąży. Jednak dziecko to dziecko. Strata to strata. Ból matki pozostanie bólem. Tak samo jak ty już zawsze będziesz mama.
Nadalam moim dzieciom imiona. Rozmawiam o nich z mężem. Moje żywe dzieci wiedzą, że byłoby nas więcej. Nie zrobiłam ze straty tabu. Jak ludzie mnie pytali o dzieci odpowiadałam wprost. Prawda sznurowała im usta. Ja się nauczyłam z tym żyć. Rozmawiałam o swoich emocjach, o tym co się ze mną dzieje. Po stracie pierwszego dziecka wzięłam sobie psa. On mi pomógł przetrwać. Miałam pretekst do wychodzenia z domu i dobrze mi to robiło. Niektórzy pracują z psychologiem. Niektórzy uciekają w pracę. Potrzebujesz kogoś, z kim będziesz mogła mówić o swojej dziewczynce i emocjach z tym związanych, ale bez tych raniących komentarzy. Jeśli chcesz dam ci nr telefonu. Będziesz mogła dzwonić do mnie jak będziesz chciała. Są grupy wsparcia, są fora. I chociaż łączy nas ból straty, to jednak każdy znajduje swój sposób na życie z tym. Wiem jedno, to doświadczenie zmienia człowieka. Jakaś część ciebie umarła razem z twoja córeczka. Jednak ty wciąż żyjesz. Ułożysz sobie życie na nowo. Tylko to niestety wymaga czasu. I to nie będzie dzień dwa, czy tydzień. Ten czas będzie liczony w miesiącach. Powolutku rana na sercu się zabliźni, choć pozostawi trwały ślad.
Pamiętam też, że po poronieniu poszłam do pracy do ludzi. Pracowałam wśród dzieci i kobiet w ciąży. Na początku ten widok wywoływał łzy, aż oddechu nie mogłam wziąć. Potem jednak nauczyłam się, że za radością innych może kryć się podobną historia do mojej. Nigdy nie wiem jakim cierpieniem okupiona jest ich radość. Tak nauczyłam się cieszyć jeszcze większymi drobiazgami. Mówiąc otwarcie o stracie poznawałam coraz więcej kobiet, które obecnie będąc matkami również znały ten ból. Zobaczyłam jak dużo z nas doświadcza tego bólu. I choć dziś trudno ci w to uwierzyć powiem ci, że któregoś dnia, ty również możesz być szczęśliwa, co więcej, możesz być wspaniała mama zdrowych i żywych brzdąców. Dużo będzie zależało od ciebie. Dziś jednak nie ma co wybiegać w przyszłość. Jest tu i teraz i dość trudu, któremu trzeba stawić czoła. Pozwól sobie na płacz, na łzy, na tęsknotę. Im więcej uczuć odreagujesz od razu tym łatwiej będzie ci się podnieść.

Jesteś niesamowicie mądrą i wyjątkową osobą, ❣każdy Twój wpis, na jakim wątku bym nie przeczytała jest tak mądry i wspierający

 

[Suprise87]

Jesteś niesamowicie mądrą i wyjątkową osobą, ❣każdy Twój wpis, na jakim wątku bym nie przeczytała jest tak mądry i wspierający

Potwierdzam!

 

[Klauuudia]

nie dałam... Po prostu minął czas. To on gra tutaj najważniejszą rolę. Moja córeczka miałaby dziś 8 lat, a synek 6. O tym się nie zapomina. Po prostu żyjesz. Uczysz się wszystkiego na na nowo. Ja czułam się tak jakby ktoś zabrał wszystkie kolory i zgasił światło. Było ciemno i ponuro. Żeby nie zwariować starałam się robić rzeczy, które w jakikolwiek sposób sprawiały mi choć odrobinę przyjemności. Łatwiej się zrobiło dopiero jak urodziłam zdrowe i żywe dziecko. Nie zapomniałam o Oliwce i Michałku, ale czas wypełnił Oskarek, a zaraz potem Helenka. Jednak przez 3 lata zmagałam się ze strata. Miałam "łatwiej", bo miałam męża. No i ja nie czułam ruchów. Straciłam dzieci na początku ciąży. Jednak dziecko to dziecko. Strata to strata. Ból matki pozostanie bólem. Tak samo jak ty już zawsze będziesz mama.
Nadalam moim dzieciom imiona. Rozmawiam o nich z mężem. Moje żywe dzieci wiedzą, że byłoby nas więcej. Nie zrobiłam ze straty tabu. Jak ludzie mnie pytali o dzieci odpowiadałam wprost. Prawda sznurowała im usta. Ja się nauczyłam z tym żyć. Rozmawiałam o swoich emocjach, o tym co się ze mną dzieje. Po stracie pierwszego dziecka wzięłam sobie psa. On mi pomógł przetrwać. Miałam pretekst do wychodzenia z domu i dobrze mi to robiło. Niektórzy pracują z psychologiem. Niektórzy uciekają w pracę. Potrzebujesz kogoś, z kim będziesz mogła mówić o swojej dziewczynce i emocjach z tym związanych, ale bez tych raniących komentarzy. Jeśli chcesz dam ci nr telefonu. Będziesz mogła dzwonić do mnie jak będziesz chciała. Są grupy wsparcia, są fora. I chociaż łączy nas ból straty, to jednak każdy znajduje swój sposób na życie z tym. Wiem jedno, to doświadczenie zmienia człowieka. Jakaś część ciebie umarła razem z twoja córeczka. Jednak ty wciąż żyjesz. Ułożysz sobie życie na nowo. Tylko to niestety wymaga czasu. I to nie będzie dzień dwa, czy tydzień. Ten czas będzie liczony w miesiącach. Powolutku rana na sercu się zabliźni, choć pozostawi trwały ślad.
Pamiętam też, że po poronieniu poszłam do pracy do ludzi. Pracowałam wśród dzieci i kobiet w ciąży. Na początku ten widok wywoływał łzy, aż oddechu nie mogłam wziąć. Potem jednak nauczyłam się, że za radością innych może kryć się podobną historia do mojej. Nigdy nie wiem jakim cierpieniem okupiona jest ich radość. Tak nauczyłam się cieszyć jeszcze większymi drobiazgami. Mówiąc otwarcie o stracie poznawałam coraz więcej kobiet, które obecnie będąc matkami również znały ten ból. Zobaczyłam jak dużo z nas doświadcza tego bólu. I choć dziś trudno ci w to uwierzyć powiem ci, że któregoś dnia, ty również możesz być szczęśliwa, co więcej, możesz być wspaniała mama zdrowych i żywych brzdąców. Dużo będzie zależało od ciebie. Dziś jednak nie ma co wybiegać w przyszłość. Jest tu i teraz i dość trudu, któremu trzeba stawić czoła. Pozwól sobie na płacz, na łzy, na tęsknotę. Im więcej uczuć odreagujesz od razu tym łatwiej będzie ci się podnieść.

popłakałam się. Jesteś cudownym człowiekiem

 

[gość 205987]

Nigdy, przenigdy nie zdecyduje się na kolejne dziecko.

Cześć. Czytałam całą Twoją historię. Wiem, że strasznie cierpisz i czujesz straszny ból psychiczny. Ja w maju po 2,5 latach starań urodziłam synka. W trakcie ciąży zdiagnozowano zespół Downa. Po porodzie niestety okazało się, że ma wadę serca czyli mniejszą lewą komorę serca. Wylądowaliśmy w szpitalu w Poznaniu. Niestety pewnego dnia dostał bezdechu i wylądował na intensywnej terapii. Zmarł po 12 dniach od urodzenia, bo doszło do niewydolność wielonarządowej. Cały czas czuje jego brak i ciągle zadaje pytanie czemu to mnie spotkało choć wiem że nie jestem jedyna. Z upływem czasu jest lepiej. Tego bólu nigdy się nie zapomni ale to prawda z upływem czasu jest trochę lżej. Każdy musi po swojemu przeżyć stratę dziecka. Wiem że samej jest Ci ciężej. Jak potrzebujesz pogadać to pisz śmiało na priv.

 

[Myszaaaa]

Wychodzę dziś dziewczyny!

 

[Myszaaaa]

Dzięki wszystkim za wsparcie.

 

[Destino]

Dzięki wszystkim za wsparcie.

Jak miło usłyszeć ta wiadomość. Trzymaj się dzielnie i w razie co pisz tu lub na priv

 

[Myszaaaa]

Dziękuje jeszcze raz. Za to wsparcie mimo ze były święta i na pewno miałyście wiele innych rzeczy na głowie. Za dobre słowo. Za słowa otuchy.

 

[Anka2904]

Dziękuje jeszcze raz. Za to wsparcie mimo ze były święta i na pewno miałyście wiele innych rzeczy na głowie. Za dobre słowo. Za słowa otuchy.

Jak sie teraz czujesz? Fizycznie i psychicznie? Mam nadzieje ze jakos po malu ukladasz mysli? Wiem ze latwo sie mowi i zabrzmi to okrutnie, ale moze to i lepiej że to sie skonczylo tak niz miala by sie urodzic i odchodzic w cierpieniach na Twoich oczach? Na pewno jest Ci bardzo ciezko, ale czas leczy rany