Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
jak Ty się z tym czujesz?
Mój mąż to lasuch, słodkie w domu musi byćMy słodyczy w domu nie mamy. Czasami jak dzieci z nami pójdą na zakupy, to dostaną np paczkę żelków, którą zjadają po obiedzie. W myśl prostej zasady: nie ma w domu, nikt nie będzie krzyczał, że chce
generalnie nie mam nic przeciwko jeśli jest to w granicach rozsądku. Codziennie coś małego mogą sobie zjeść. Ze starszym synem nie ma tu problemu zupełnie, młodszy natomiast jak wie, że słodycze są w domu a zawsze jakieś są to próbuje ugrać dla siebie na maxa. Czasem jest to problematyczne.
Wydaje mi się, że jeśli mąż akurat pracuje powinien raczej docenić to, że ma spokój nawet jeżeli dzieci akurat oglądają bajkę. Wszystko jest dla ludzi, bajki też. W trakcie choroby to już wgl szczególna sytuacja. Jeśli chce żeby bajek nie oglądały niech zorganizuje im czas. Może tak trzeba mu odpowiedzieć.
Beznadziejnie. Zwłaszcza, że przecież staram się dla tych dzieci być najlepszą matką, jaką potrafię. I przez to się kłócimy.Powiem Ci, że mnie to przeraża, że mąż na Ciebie krzyczy kiedy nie stosujesz się do jego wymagań
U nas nawet jak my kupujemy raz na dwa tygodnie, to dzieci słodkie i tak dostają. Na pewno w weekend od babci, czy to urodziny w przedszkolu, sąsiadka da cukierka (dużo sąsiadek emerytek, tylko nasze dzieci w wieku odpowiednim do dawania im cukierków), jakiś lizak z sali zabaw, lody na spacerze... W ciągu tygodnia nazbiera się tego wystarczająco. A córka słodycze uwielbia, innych rzeczy nie bardzo chce jeść. Mam wrażenie, że jakbym jeszcze miała w domu, to ona by tylko płakała o słodkie zamiast zjeść nawet kilka kęsów obiadu.Mój mąż to lasuch, słodkie w domu musi być
Z bajkami to przykład. Inny to zdrowa dieta i tak dalej. A co, jak synek się uparł na słodkie płatki na śniadanie. I chce je codziennie. Moim zdaniem nic się nie dzieje, mąż narzeka i chce mu zamienić na kukurydziane. A sam takich nie je. Dzieci naśladują rodziców. Bajki też - ładna pogoda, to praktycznie nie oglądają. A jak chore i na mnie wiszą ciągle, to jak ja mam coś zrobić, jeśli nie odwrócę uwagi... No cóż. Moim zdaniem mąż powinien wychodzić do pracy, to go by do wszystko nie bolało. On zostaje z dziećmi na 3 godziny w tygodniu sam. Po tym jak zaczęłam wychodzić jakoś mniej się czepia. Może zaczyna rozumieć
Może faktycznie coś dociera i oby tak było. Powiem tak, moje dzieci jak są chore potrafią cały dzień leżeć na kanapie pod kocem przed tv, chyba jasne, że średnio mają ochotę i siłę się bawić... Wgl na to nie naciskam. Czy jak dorosły jest chory to ma siłę coś zrobić? Zwykle nie... Co do jedzenia to masz tu rację, sam nie chce jeść zdrowo ale dzieci muszą, to się trochę kupy nie trzyma. Powiem tylko, że pewne znane płatki dla dzieci o smaku czekolady mają nutriscore A, nie są więc chyba takie złe... Strasznie nie lubię zmuszania dzieci do jedzenia czegoś czego nie chcą, sama bym nie chciała, żeby mnie ktoś zmuszał np do śledzi, których nie znoszę... Ja rozumiem, że dziecko nie może żyć na czekoladzie ale po co się tak spinać? Jak pisałam wcześniej mój młodszy jest mocno wybredny, też woda, chleb i cukier by go zadowolily ale wyniki ma super więc nie cisnę za mocno, żeby było jasne nie zgadzam się na wyłączne jedzenia czego tylko chce ale nie wciskam mu sałaty skoro jej nie chce... Pewnie nie jest łatwo ale spróbuj się czasem postawić. Trzymam kciuki.Beznadziejnie. Zwłaszcza, że przecież staram się dla tych dzieci być najlepszą matką, jaką potrafię. I przez to się kłócimy.
U nas nawet jak my kupujemy raz na dwa tygodnie, to dzieci słodkie i tak dostają. Na pewno w weekend od babci, czy to urodziny w przedszkolu, sąsiadka da cukierka (dużo sąsiadek emerytek, tylko nasze dzieci w wieku odpowiednim do dawania im cukierków), jakiś lizak z sali zabaw, lody na spacerze... W ciągu tygodnia nazbiera się tego wystarczająco. A córka słodycze uwielbia, innych rzeczy nie bardzo chce jeść. Mam wrażenie, że jakbym jeszcze miała w domu, to ona by tylko płakała o słodkie zamiast zjeść nawet kilka kęsów obiadu.
Z bajkami to przykład. Inny to zdrowa dieta i tak dalej. A co, jak synek się uparł na słodkie płatki na śniadanie. I chce je codziennie. Moim zdaniem nic się nie dzieje, mąż narzeka i chce mu zamienić na kukurydziane. A sam takich nie je. Dzieci naśladują rodziców. Bajki też - ładna pogoda, to praktycznie nie oglądają. A jak chore i na mnie wiszą ciągle, to jak ja mam coś zrobić, jeśli nie odwrócę uwagi... No cóż. Moim zdaniem mąż powinien wychodzić do pracy, to go by do wszystko nie bolało. On zostaje z dziećmi na 3 godziny w tygodniu sam. Po tym jak zaczęłam wychodzić jakoś mniej się czepia. Może zaczyna rozumieć
Mąż ma taki nerwowy charakter. Ja też do spokojnych nie należę. Chciałabym powiedzieć, że zazwyczaj reaguję spokojnie - ale to nieprawda. W połowie przypadków (albo częściej) dam się wciągnąć w kłótnię. W drugiej połowie odpowiem, że porozmawiamy, jak się uspokoi. Do tych rozmów jakoś nigdy nie dochodzi. Jego wybuch trwa 2 minuty, a później jest dobrze. Jeszcze się nie zdarzyło, żeby nakrzyczał na dzieci. W dodatku to też nie są codzienne sytuacje - wtedy mimo wszystko wymagałabym zmian.
Ano, to trochę inaczej brzmi
wyobrażam sobie Ciebie jako łagodną i spokojną osobę i już widziałam tyrana, który wrzeszczy na swoją zaszczutą żonę, ale skoro się nie dajesz, to luz Kłótnie są w każdym związku.
️ wspólne ️
