Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
A ja po zaśnięciu od razu ją przekładam. Nigdy z nami nie śpi. To nie dla mnie.Ja się trochę pogubiłam w tej wypowiedzi, a chyba w swoich teżNadaję się do spania już tylko, zaraz idę do mojej miśki się wkulnąć - taka jestem niezależna matka z odciętą pępowiną, że wolę jak zaśnie u nas, bo uwielbiam spać z dzieciakami
Ja kocham te łapki koło mnie i te stópki na plecach 
Prawda, że czasem dostanę w ucho albo w nos niechcący, ale oj tam Spokojnej nocy wszystkim!A w moim otoczeniu właśnie przeważa taki styl wychowywania i podejście do dzieci. Jeszcze się nie spotkałam z krytyką czy krzywym spojrzeniem, że jeszcze jestem na wychowawczym a dziecko dałam niedawno do żłobkaNie jestem pewna, bo regularnie słyszę czy czytam o tym, że mama nie może dziecka zostawić jak idzie do toalety czy chce iść na zakupy, a maluch jest z tatą czy z babcią, że na żłobek czy przedszkole za wcześnie, że wykonywać różne czynności może tylko mama, itp. Mi nie chodzi o niezależność w kwestii ogarnięcia samego/samej siebie, tylko o bycie bez mamy - z tatą, z dziadkami, z nianią, itd. Najczęściej temat jest zmieniany jak mówię, że odliczałam dni kiedy oddam dzieci do placówki i pójdę do pracy albo jak mówię, że wracam do domu o 13, ale odbieram je o 16, bo chcę zrobić różne rzeczy sama bez dzieci. No ja tak czuję w otoczeniu jakie mam i też tutaj nieraz się spięłam na tym tle. Od urodzenia zostawiałam dzieci z kimś bliskim i nigdy się nie obejrzałam, nie zastanawiałam się jak tam, nie płakałam oddając do przedszkola i tego typu sprawy. Nie zabieram dzieci na zakupy spożywcze, nie spędzam z nimi dosłownie każdej wolnej chwili, często wychodzę sama z psem na spacer albo zamykam się na klucz w łazience i siedzę na tym kiblu z 20 minutNie ma tak, że nie mogę. Ja muszę i tyle. O to mi chodziło w uczeniu naszych córek, że nie jesteśmy jednym bytem
co prawda to czas na te pierwsze choroby, których niestety mamy dużo. Tydzień w żłobku, tydzień w domu 
ale odgruzowuje dom po 2 latach sprzątania "po łebkach", robię sobie drzemki, nadrabiam Netflixa, gotuję to na co mam ochotę 
ja byłam wychowywana podobnie i myślę, że takie podejście bardzo procentuje dla relacji rodzic-dziecko 
To mój synek taki byłJa się nie kłócę, no co Ty. Po prostu ja widziałam coś takiego na własne oczy, na żywo, znając tych ludzi i szczerze to bardzo współczuję takim mamom... Wiem, że bardzo często nic się nie da zrobić do pewnego czasu. Teraz chłopak mega samodzielny, zdolny, rozgarnięty. Serio jakbym miała obstawiać czy on taki będzie, czy jego brat to obstawiłabym brata, który jest teraz bardziej mamusiowy niż stardzy brat, a jako maluch był zupełnie inny. Mniej problematyczny dla rodziców. Może mało trafne sformułowanie, ale tylko takie mi przychodzi do głowy... Miałam długi dzień
ale ja się serio dzieciom nie dziwię : nie umie takie chodzić, mówić - dla niego mama to bezpieczeństwo. Niektóre potrzebują więcej bliskości rodzica, inne mniej.Ja zwyczajnie nie mam tyle bliskich osób, które mogą i chcą zostać z moimi dziećmi, żeby swoje zostawiać. Nawet moja mama długo nie chciała zostać z dzieckiem sama - bo co jak będzie płakać? To jej argumenty, a ja też nie będę na siłę przekonywać. W końcu to moje dzieci, nikt nie ma obowiązku się nimi zajmować. Chciałabym mieć więcej osób, które mogłyby przyjść do moich dzieci, nawet na godzinkę czy dwie - ale niestety nie mam.
Ja też tak myślę. Jestem obcałowywana, tulona, jak coś się przyśni to mamuuuuuuś i w ogóle jesteśmy super blisko z córkami. Ale spędzamy dużo czasu osobno i myślę, że to jest dobre na przyszłość. Są mega ciekawskie, pakują się wszędzie, spróbują wszystkiego, a w razie czego biegiem do mnie albo męża. Ostatnio słyszałam jak starsza mówiła do młodszej "nie bój się, tatuś wszystkie potwoly zadusi gołymi ląckami"A w moim otoczeniu właśnie przeważa taki styl wychowywania i podejście do dzieci. Jeszcze się nie spotkałam z krytyką czy krzywym spojrzeniem, że jeszcze jestem na wychowawczym a dziecko dałam niedawno do żłobka
Ja jej tak mówiłam w nocy i zapamiętała Dlatego ja zawsze mówię, że wychowanie to nie odcinanie pępowiny a rozwijanie nici, która jest coraz dłuższa im dziecko jest starsze, ale zawsze jest.Ja też tak myślę. Jestem obcałowywana, tulona, jak coś się przyśni to mamuuuuuuś i w ogóle jesteśmy super blisko z córkami. Ale spędzamy dużo czasu osobno i myślę, że to jest dobre na przyszłość. Są mega ciekawskie, pakują się wszędzie, spróbują wszystkiego, a w razie czego biegiem do mnie albo męża. Ostatnio słyszałam jak starsza mówiła do młodszej "nie bój się, tatuś wszystkie potwoly zadusi gołymi ląckami"
Jeśli chodzi o styl przywiązania, to bardzo mi zapadło w pamięć, że w zdrowej relacji dziecko jest z każdym dniem coraz bardziej "oderwane" od matki, ale wie, że jeśli czegoś się wystraszy albo czymś zaniepokoi, to wie, że może wrócić. Moje pawianki są od dawna osobnymi istotami, ale widzę, że jak jest coś niefajnie, to lecą do nas. Dziwny robak na podwórku, kłótnia z siostrą, zły humor - ramiona rodziców są otwarte. Nie użyję określenia, że je odpychamy od siebie, bo to brzydkie, ale zachęcamy je, żeby poznawały świat samodzielnie, bez nas. My stoimy za nimi i służymy wsparciem, ale nie prowadzimy ich za rękę.
