Myślę, że to ciężko zrozumieć
Nie wiem, co dokładnie miałaś na myśli, ale mogę odpowiedzieć jak było u mnie, bo przez jakiś czas miałam też takie odczucie. Mój starał się długo mnie z tego stanu "wyciągać", tak jak próbuje mnie zwykle ożywić jak jestem bardziej smutna, i trochę się wkurzał jak nie chciałam "dać sobie pomóc". Jak to porównam na spokojnie to przecież to co robię teraz wygląda podobnie do tego co w przeszłości pewnie robiłam jak miałam beznadziejny humor, byłam jakaś bardziej depresyjna: cały dzień spałam i ledwo wychodziłam z łóżka, nie miałam siły i ochoty się przebierać z piżamy, rezygnowałam ze spotkań towarzyskich itp. I w sumie nic dziwnego że teraz go przejęło że te same "techniki" nie działają. Wtedy wciągnięcie mnie we wspólne gotowanie, wyciągnięcie mnie na spacer czy kawę na mieście często pomagało. Teraz to nie działa, bo ja na tym spacerze to najwyżej będę wymiotować w krzakach a na kawie prawie zasnę na stoliku 
Plus nie czuję się depresyjnie, tylko to jest taki zupełnie dla mnie nowy rodzaj zmęczenia. I chyba tak powoli musieliśmy się w tym we dwoje odnaleźć, myślę, że on głównie z poczuciem braku sprawczości i że już nie wie jak mi pomóc.
tęsknię za biegunkami 
tak to od paru dni nie mogłam sobie znaleźć miejsca kręciłam się prawie cała noc , może dlatego że zawsze zasypiałam na brzuchu a teraz sprawia mi to lekki dyskomfort i zauważyłam że teraz to musze na plecach ,bo jak próbuje na boku to się budzę ciągle 
