19 lat a ciąża

[Julix]

Odkąd pamiętam zawsze chciałam zostać młodą mamą. Idealny według mnie wiek na pierwsze dziecko to 20lat. Aktualnie mam 18 lat...no zaraz będzie 19 i jestem też w stałym związku jeśli można tak powiedzieć. Od zawsze było tak że czułam się psychicznie starsza niż moi rówieśnicy. W tym roku bym poszła na ostatni rok szkoły, a następnie praca. Więc za dwa lata mogłabym zostać mamą, jak mi się zawsze marzyło! Lecz życie potoczyło się inaczej... Wyjechałam 8 lat temu do Niemiec i cofnęłam się o dwie klasy. Za 3 lata dopiero pisze maturę, a później to wyuczenie się zawodu lub studia i dopiero praca. Przez to też mieszkam od chłopaka całe 800km. Mimo to, od 2 lat nasila mi się myśl o dziecku. Wiadomo każdy mówi najpierw szkoła, praca a dopiero później dziecko. Lecz w moim przypadku mam przed sobą z 10 lat nauki i rozpoczęcia pracy. Nie chciałabym w tak jak dla mnie późnym wieku zająć w pierwszą ciążę. Z nikim jeszcze na ten temat nie rozmawiałam, bo też mam duży mętlik w głowie. Co wy myślicie na ten temat? Mam nadzieję że ten wpis i wasze komentarze rozjaśnią mi w głowie.

 

[kasiaa91]

A moim zdaniem nie. Jeśli bym wiedziała że będę miała taki problem z zajściem w ciążę i utrzymaniem jej to bym się zdecydowała na dziecko w wieku 16-17 lat mimo że byłam bez pracy bez mieszkania bez kasy i osoba ucząca się. Gdybym mogła cofnęłabym czas. Może bym miała chociaż jedno dziecko a tak mam 5 strat i żadnego maluszka w domu.

Rozumiem, że problemy z zajściem w ciąże mogą zmienić perspektywę, ale obiektywnie oceniając sytuację: kto jest wtedy za takie dziecko odpowiedzialny, za jego utrzymanie, zapewnienie mu mieszkania, jedzenia, wyprawki, pokrycie wszystkich wydatków z tym związanych ? Skoro mama nie ma dochodu? Dziadkowie? Nie wydaje Ci się nie fair zwalać na dziadków taki obowiązek ? Kto by się dzieckiem zajmował... ?
Dla mnie to nieodpowiedzialne, świadoma decyzja o dziecku w takim wieku.

 

[młoda1994]

Rozumiem, że problemy z zajściem w ciąże mogą zmienić perspektywę, ale obiektywnie oceniając sytuację: kto jest wtedy za takie dziecko odpowiedzialny, za jego utrzymanie, zapewnienie mu mieszkania, jedzenia, wyprawki, pokrycie wszystkich wydatków z tym związanych ? Skoro mama nie ma dochodu? Dziadkowie? Nie wydaje Ci się nie fair zwalać na dziadków taki obowiązek ? Kto by się dzieckiem zajmował... ?
Dla mnie to nieodpowiedzialne, świadoma decyzja o dziecku w takim wieku.

Nie przesadzajmy ile dziewczyn zalicza "wpadkę" i sobie radzą. I takie dziecko ma więcej niz u nie których kobiet które mają mieszkanie pieniądze pracę. Mam kilka koleżanek i sobie radzą. Dzieci zadbane czyste ładnie ubrane najedzone i co najważniejsze mają dużo miłości od matki.

 

[DarkAsterR]

Same sobie radzą? Pracują cała ciąże, zaraz po porodzie z uśmiechem na ustach kupują za własne pieniądze mieszkanie, luz bluz i malina? Akcesoria dziecięce ogarniają w przerwie na kawę w pracy i meblują dzieciece pokoje za własna wypłatę. Aż się dziwie, ze kobiety w ogóle robią maturę. Po co, skoro i bez tego da się wszystko dla dziecka i rodziny załatwić.

 

[kasiaa91]

Nie przesadzajmy ile dziewczyn zalicza "wpadkę" i sobie radzą. I takie dziecko ma więcej niz u nie których kobiet które mają mieszkanie pieniądze pracę. Mam kilka koleżanek i sobie radzą. Dzieci zadbane czyste ładnie ubrane najedzone i co najważniejsze mają dużo miłości od matki.

Ja nie twierdzę, że są niekochane, twierdzę, że poza pragnieniem posiadania dziecka i miłością do niego, dziecko to przede wszystkim ogromny obowiązek i wydatki i nie rozumiem jak można się na nie świadomie zdecydować nie mogąc mu tego samemu zapewnić.
Decyzja o dziecku w takim wieku i świadome zrzucenie odpowiedzialności na nie na innych, zazwyczaj dziadków (czyli brak własnego dochodu i miejsca zamieszkania) jest Twoim zdaniem ok?

 

[Ewelina.Be]

Nie przesadzajmy ile dziewczyn zalicza "wpadkę" i sobie radzą. I takie dziecko ma więcej niz u nie których kobiet które mają mieszkanie pieniądze pracę. Mam kilka koleżanek i sobie radzą. Dzieci zadbane czyste ładnie ubrane najedzone i co najważniejsze mają dużo miłości od matki.

A ile z tych dziewczyn 18-19 letnich co zaliczyły wpadkę miało pracę żeby utrzymać dziecko? Raczej żadna, bo to jest wiek w którym dopiero kończy się szkołę średnią i idzie na studia. Zazwyczaj jest tak, że nie mają pracy i żyją z zasiłków albo dziecko jest na utrzymaniu dziadkow. Może teraz Twoje koleżanki dobrze sobie radzą, ale czy od razu po porodzie mogły same bez pomocy rodziców utrzymać dziecko?

 

[młoda1994]

A ile z tych dziewczyn 18-19 letnich co zaliczyły wpadkę miało pracę żeby utrzymać dziecko? Raczej żadna, bo to jest wiek w którym dopiero kończy się szkołę średnią i idzie na studia. Zazwyczaj jest tak, że nie mają pracy i żyją z zasiłków albo dziecko jest na utrzymaniu dziadkow. Może teraz Twoje koleżanki dobrze sobie radzą, ale czy od razu po porodzie mogły same bez pomocy rodziców utrzymać dziecko?

2 z nich radziły sobie same bez żadnej pomocy bo nikogo nie miały. Nie każdy idzie na studia.

 

[młoda1994]

Same sobie radzą? Pracują cała ciąże, zaraz po porodzie z uśmiechem na ustach kupują za własne pieniądze mieszkanie, luz bluz i malina? Akcesoria dziecięce ogarniają w przerwie na kawę w pracy i meblują dzieciece pokoje za własna wypłatę. Aż się dziwie, ze kobiety w ogóle robią maturę. Po co, skoro i bez tego da się wszystko dla dziecka i rodziny załatwić.

A co ty myślisz że każdy musi mieć maturę i studia żeby sobie radzić? To cię zmartwię tak nie jest. U mnie z rodzeństwa i rodzice nie mają matury a sobie świetnie radzimy. Tak 2 sobie poradziły same bo zostały całkiem same bez rodziców bez nikogo. A jedna miała pomoc swojej mamy i mamy od byłego chłopaka.

 

[młoda1994]

Ja nie twierdzę, że są niekochane, twierdzę, że poza pragnieniem posiadania dziecka i miłością do niego, dziecko to przede wszystkim ogromny obowiązek i wydatki i nie rozumiem jak można się na nie świadomie zdecydować nie mogąc mu tego samemu zapewnić.
Decyzja o dziecku w takim wieku i świadome zrzucenie odpowiedzialności na nie na innych, zazwyczaj dziadków (czyli brak własnego dochodu i miejsca zamieszkania) jest Twoim zdaniem ok?

Tak naprawdę to nie powinno nikogo obchodzić kto jakie decyzję podejmie. To jest i wyłącznie każdego z osobna sprawa indywidualna. Niestety w tych czasach dzisiaj masz pracę i pieniądze a jutro możesz zostać z niczym. Taka jest prawda i nie powiesz mi że nie.

 

[Ewelina.Be]

2 z nich radziły sobie same bez żadnej pomocy bo nikogo nie miały. Nie każdy idzie na studia.

Wiem, że nie każdy idzie na studia, ale jak już mówiłam w wieku 18-19 lat dopiero kończy się szkołę i wątpię, że któraś z tak młodych osób miała już pracę, z której zapewniła by godne życie dla siebie i dziecka, a nie życie od wypłaty do wypłaty i liczenie każdego grosza. Koleżanki musiały sobie radzić, ale czy mogą powiedzieć, że same w 100% (chodzi mi tu o niepobieranie różnego rodzaju zasiłków) dały radę utrzymać dziecko? Miały pracę przed ciążą? Autorka posta sama mówiła, że ma jeszcze kilka lat nauki przed sobą, dopiero później praca. Mieszka z rodzicami a chłopak mieszka 800 km od niej więc tak naprawdę perspektyw na utrzymanie dziecka zero. Z resztą chyba nawet nie rozmawiała na ten temat z chłopakiem, a wątpię w to żeby osiemnastoletni chłopak zgodził się na dziecko. Bardzo dużo dziewczyn w tym wieku nie jest jeszcze dojrzała emocjonalnie mimio to, że myślą że są i jak przychodzi co do czego to dziećmi i tak muszą zajmować się dziadkowie.

 

[DarkAsterR]

A co ty myślisz że każdy musi mieć maturę i studia żeby sobie radzić? To cię zmartwię tak nie jest. U mnie z rodzeństwa i rodzice nie mają matury a sobie świetnie radzimy. Tak 2 sobie poradziły same bo zostały całkiem same bez rodziców bez nikogo. A jedna miała pomoc swojej mamy i mamy od byłego chłopaka.

Wiesz jaka jest roznica między lekarzem a taksówkarzem? Lekarz zawsze może schować dyplom do szuflady i zostać taksówkarzem. W druga stronę to już nie działa.
Edukacja to możliwości, jeśli się wie jak je wykorzystać. A im większe możliwości tym większa samodzielność.
Radzenie sobie w takiej sytuacji samemu jest niczym przyzwyczajenie się do życia po amputacji kończyny. Owszem, da się żyć i do tej sytuacji przystosować ale zawsze ma się świadomość, ze mogłoby być o wiele lepiej.
Jesli ktoś lubi sobie utrudniać życie i zamykać drogi do szeroko pojętego rozwoju to jak najbardziej jest to jego decyzja. Tylko po co?