Alimenty nie oznaczają żadnego kontaktu, żeby tak było musi się najpierw pozbawić praw rodzicielskich ale całkowicie. A zakaz zbliżania może załatwić sobie autorka sama dla siebie bo z tego co pisze to niezły psychol jest.
Te wszystkie rzeczy można załatwić na jednej sprawie sądowej . Pisze się pozew 3w1 ale to musi być dobrze napisane. Znam się na tym i jak autorka napisze priv to jej pomogę
Podobno nawet odebranie praw nie oznacza zakazu kontaktów z ojcem. Z początku chciałam załatwić sądownie uznanie i potem alimenty. Prawnik stwierdził, że mogę startować od 1000 zł, a pewnie 800 sąd przyzna. Ale praw podobno nie odbiorę, gdyż ojciec musiałby przez jakieś 5 lat zupełnie się nie kontaktować w sprawie dziecka. Ograniczenie praw by wchodziło w grę jedynie, ale to sąd decyduje w jaki sposób te prawa ojcu ograniczy. No i podobno ojciec ma zawsze możliwość złożenia wniosku, aby to ograniczenie praw sciągnąć. Tu może by udało się coś udowodnić też po złożeniu wniosku o zbadanie więzi ojca z dzieckiem przez biegłych sądowych. Ja mówiłam prawnikowi w jakiej atmosferze dziecko jest wychowywane, wspominałam o problemach z byłym partnerem. Natomiast podobno to w jaki sposób ojciec dziecka mnie traktuje nie ma nic wspólnego ze sprawą o alimenty. Były partner wszędzie mi popsuł opinię, opowiadał po znajomych, że to ja go zdradzałam. Że daje mi 1000 zł alimentów, że mamy super mieszkanie itp. Tyle wiem od osób, które po prostu przypadkiem kiedyś tam udało mi się spotkać na ulicy i były partner utrzymuje z nimi kontakt.. w sądzie na pewno próbowałby również zepsuć moją opinię. A jego rodzina by to potwierdziła z całą pewnością. Nie mają żadnych dowodów, ponieważ czy to w szkole czy w zerówce nie było żadnych zastrzeżeń do zachowania dziecka, czy też do mnie jako do rodzica. Przedszkole było opłacane na czas. Dziecko jest czyste. Zawsze przygodowe do lekcji. Do szkoły zawsze ma śniadanie, wszelkie opłaty również wykonuję terminowo. To z czym dziecko nie radzi sobie w szkole, jeśli chodzi o naukę jest dopracowywane w domu. Pracując do popołudnia jest ciężko czasem wygospodarować czas na wszystko, ale staram się ogarniać wszystkie obowiązki. Ale myślę, że ojciec dziecka próbowałby narobić mi rabanu w sądzie chwytając się każdej możliwości. A ja powiem szczerze, że boję się jak on może wpłynąć na moje dziecko. Ten człowiek naprawdę nie nauczył własnego dziecka niczego. W niczym nigdy nie pomógł, za nic nigdy nie poczuł się odpowiedzialny. Kiedy zjawiał się na wizytach u dziecka, to zawsze termin był dogodny dla niego. Te spotkania nie były regularne. Więc dziecko ciągle chodziło i pytało czy tata będzie dziś. Nigdy ojciec nie przyjechał na prośbę moją czy dziecka. To on decydował kiedy sobie dziecko odwiedzi. Nic nie mozna było swobodnie zaplanować, ponieważ nagle były partner się odezwał godzinę szybciej, że on chce zabrać dziecko. Nigdy podczas choroby nie został wykonany telefon do dziecka czy nie została wysłana wiadomość do mnie z zapytaniem jak się czuje dziecko, czy może są potrzebne jakieś leki itp. W tygodniu ojciec potrafił się odezwać po godzinie 18, że chce zabrać dziecko, gdzie na drugi dzień lekcje zaczynały się od godziny 8. Ja po pracy robiłam szybko obiad, a okazywało się, że dziecko jadło na mieście. Zero informacji dla mnie, że dziecko coś zje po drodze itp. Jak zwróciłam uwagę, że dziecko miało wrócić do domu wcześniej, ponieważ są do poprawienia litery w zeszycie, które były pisane przez skos a nie w liniach i oczywiście zajęcia na drugi dzień zaczynają się rano a dziecko musi być wypoczęte. Jedyne co dostawałam, to pretensje, że do jakich sytuacji ja znowu doprowadzam, na oczach dziecka ojciec rzucił plecakiem szkolnym i wyszedł trzaskając drzwiami. Wysłałam zdjęcia zeszytu dziecka. Żadnych przeprosin, żadnej pomocy. Czekałam na kolejne spotkanie, które niewiadomo kiedy miałoby nastąpić. Tych sytuacji ja nie udowodnię. Nie wiem czy sąd dałby wiarę tym wszystkim opowieściom, ja sama jak myślę o tym wszystkim to często się zastanawiam jak to możliwe, że znalazłam się w takim punkcie. Minęły 3 lata a ja nadal nie potrafię pogodzić się z tym, w jaki sposób żyję z dzieckiem. Idąc gdzieś z dzieckiem i widząc obcego ojca, który spędza czas ze swoim dzieckiem czuję się dosłownie jak dzikus. Mało tego coraz trudniej było mi tłumaczyć dziecku zachowanie ojca. Proszę sobie wyobrazić moją minę, kiedy zobaczyłam lecący plecak dziecka, ponieważ tylko zwróciłam uwagę o punktualność. I proszę też wyobrazić sobie co działo się w głowie dziecka widząc taką sytuację. Ja naprawdę czasem nie wiedziałam już jak to dziecku wytłumaczyć.. ja staram się zrozumieć zawsze każdego człowieka, jestem osobą ugodową.. ale proszę mi uwierzyć, że widząc tego człowieka po prostu ma się ochotę go rozszarpać.. za to co robi własnemu dziecku.
