Trzeci syn w drodze. Jest mi smutno

[mama3córek]

I to nie tak, że uważam że któraś płeć jest lepsza czy gorsza.
Nie.
Myślę, że gdybym miała 2 synów i była w 3 ciąży to nigdy w życiu nie chciałabym 3 syna.
Myślę, że moje rozczarowanie płcią byłoby podobne.

 

[Lady Loka]

I to nie tak, że uważam że któraś płeć jest lepsza czy gorsza.
Nie.
Myślę, że gdybym miała 2 synów i była w 3 ciąży to nigdy w życiu nie chciałabym 3 syna.
Myślę, że moje rozczarowanie płcią byłoby podobne.

To jest mega smutne.
I coraz bardziej jest żal dzieci.

 

[Klemensa]

To jest mega smutne.
I coraz bardziej jest żal dzieci.

Przypadek beznadziejny szkoda klawiatury

 

[mama3córek]

Ale to jest identyko mechanizm jak np. u bezdzietnych, którzy bardzo chcą mieć dzieci, ale się nie udaje. Tak samo u rodziców, którzy chcieliby mieć więcej dzieci, a nie mogą. Tak samo u rodziców po stracie albo u rodziców z chorym dzieckiem.

Kazdy w takiej sytuacji przechodzi żałobę po swpich wyobrażeniach i musi pogodzić się z tym, że życie nie jest takie, jak sobie wyobrażał i jak planował. I to jest normalne. To się przerabia albo samodzielnie w głowie albo na terapii. Ale jak ta terapia nie przynosi rezultatu, no to trzeba się temu przyjrzeć. Moze za mało pracy własnej, może inny terapeuta. Może inna metoda

Jak tu była dziewczyna, która mowiła, że nie moze patrzec na ludzi z dziećmi, bo sama nie może mieć dzieci, to rady ma podobne. Trzeba to przepracować i zaakceptować, bo niektórych rzeczy się nie przeskoczy.

Tak właśnie. Ten sam mechanizm. Nawet psycholog mi o tym mówił.
"Tylko akceptacja przyniesie ukojenie".

 

[aspekt]

Tak właśnie. Ten sam mechanizm. Nawet psycholog mi o tym mówił.
"Tylko akceptacja przyniesie ukojenie".

A ten psycholog mówił jak masz dojść do tej akceptacji i ukojenia? Brzmi jakbyś utknęła w jednym punkcie, do tego piszesz, że wszystko wokoło jest cudowne, a o sobie w słowach: "mam beznadziejne podejście". Czy psycholog wie, że szukasz opinii na forum i jakie odpowiedzi dostałaś w tym temacie? Nawet nick sobie wybrałaś skoncentrowany na swoim "niespełnionym marzeniu". Nie wiem, czy obiektywnie to nie jest Twój czas na zakończenie tej "żałoby", czy sama coś ukrywasz i blokujesz się przed pójściem dalej, czy ten psycholog i psychiatra są słabi, ale mam nadzieję, że sobie to poukładasz. Wg mnie prędzej pójdziesz do przodu pod okiem realnego terapeuty albo własnej refleksji np. w wyniku lektury, czasu dla siebie, niż oglądając się na inne rodziny i ludzi w internecie