Patchworkowa rodzina

[mamasynka30]

Cześć,
Opisze swoją historie, może która z Was miała podobnie i mogłaby podzielic się swoimi doświadczeniami, poradami.
Jesteśmy z narzeczonym 2 lata. Mamy wspólnego, wspaniałego synka, 4,5 miesiąca obecnie. On z poprzedniej relacji - nie małżeńskiej - ma syna, teraz 8 lat, ja nie miałam dzieci. Różnica wieku między nami to 11 lat. Ja mam 30. Kiedy zaczynaliśmy się spotykać, on nie miał uregulowanej prawnie opieki nad synem. Podczas spotykania, im dalej w las, tym więcej rozbieżności w ich umowie opieki nad dzieckiem, widziałam rozbieżności. Często zamieniali się weekendami, zmieniali godziny odbioru, powrotu syna do domu matki. On na początku, gdy go odwiedzał, spędzał z nim czas w domu matki dziecka, który wybudował i zostawił jej, gdy ona znalazła innego faceta i go dla niego zostawiła. Wtrącę, ze dziwiłam się, ze nie rości żadnych praw z tego tytułu, ale on twierdził ze to dla syna, który musi zyc w dobrych warunkach. Jednak z czasem, to zaczęło mi przeszkadzać, powiedziałam, ze nie chce aby spędzał czas z synem w tym domu, aby uregulował opiekę, bo często to sie odbijało na naszym wspólnym czasie, ciężko było coś zaplanować. Po wielu tygodniach rozmów, zmienił to, ale zaczęły pojawiać się inne problemy. Gdy zaszłam w ciąże, mimo porozumienia między nimi, nadal opieka nie była stabilna. Gdy coś ustalał, często pomijał mnie w informowaniu o zmianie planów, wmawiając ze informował. Teraz, gdy mamy wspólnego syna, widzę, ze on ma poczucie winy wobec pierwszego dziecka. Gdy rzucam propozycje wyjazdu w weekend, gdy nie ma opieki, on mówi ze jak my wyjedziemy we 3 to on później będzie musiał to zadośćuczynić tamtemu synowi i tez z nim wyjechać, albo mamy mu nie mówić, bo będzie mu przykro, a suma sumarum, przykro jest mi tego słuchać, bo tego nie rozumiem. Kolejna kwestia, to fakt, ze on ciagle broni byłej partnerki. Zdarza się, ze gdy ona ma opiekę nad synem, zostawia go u mamy i wyjeżdża z nowym facetem. Ostatnio dziecko było chore i mój facet stwierdził, ze weźmie go do swojej mamy, rezygnując ze spędzenia czasu z nami, mimo, ze to nie był jego weekend. Zdenerwowałam się i powiedziałam ze to nie Twoja odpowiedzialnosc, tylko byłej. Na co on, ze ona zapewniła mu opiekę, nie zrobiła nic złego, to jego decyzja, ze zabiera syna do siebie. Wcześniej bywało, ze manipulowała dzieckiem, gdy on siedział z nami, kazał mu jechać pop leki dla dziecka, bo inaczej zrobi to jej nowy facet.
Mogłabym tak wymieniać, ale sęk w tym, ze kompletnie się nie czuje z tym dobrze. Wśród znajomych nie mam rodzin patchworkowych, gdzie mogłabym pójść po radę.
Obawiam się, ze będzie tylko gorzej i na ten moment wszystko widzę w czarnych barwach. Rozmowa z partnerem już teraz nie przynosi żadnych skutków, bo on jest przekonany o tym, ze robi dobrze, a ja widzę, ze poświęca nas. Na terapie chodzic nie chce.
Co o tym sądzicie?

 

[guest-1714079215]

Dokładnie. Dla niektórych kobiet wypełnianie zwykłych obowiązków męża i ojca to już argument, że to jest super człowiek i świetny partner. No nie jest.

 

[gość2.14]

Dokładnie. Dla niektórych kobiet wypełnianie zwykłych obowiązków męża i ojca to już argument, że to jest super człowiek i świetny partner. No nie jest.

I bycie razem na siłę, porażka. I tak jak pisałaś dzieci od malego pełne kompleksow,bo matka na sile byla z ojcem, który byl ujowy. Zamiast pokazac dziecku, ze trzeba miec charakter, walczyć o siebie. Aby miało dobry start, zdrowe relacje, spokoj w domu.

 

[mamasynka30]

Zgadza się.

 

[guest-1714079215]

Na początku kiepsko wypadałaś w tej opowieści, ale teraz jak przegadałaś wszystko, to widzisz w kim jest problem. Czasu się nie cofnie, na pewno nie zrezygnowałabyś ze swojego dziecka, teraz trzeba tylko zrobić tak, żeby mu było jak najlepiej. Nikt Ci dokładnych rad nie da, bo z Wami nie mieszkamy, to Ty sama musisz wiedzieć jak jest i coś postanowić. Coś zrobić musisz, bo będzie tylko gorzej.

 

[gość2.14]

Zgadzam się z Tobą. Macie super. Tyle tylko, ze wśród otoczenia i społeczeństwa to matce narzuca się obowiązek dbania i wychowywania, a ojciec ma pracować. Tak widzę, ze wszyscy są w szoku ze on się zajmuje nim nocami, tak jakby to był wyczyn. Gdy tak mówiłam, ze to żadne bohaterstwo, to było odpowiadane, żebym się cieszyła bo nie jeden miał w dupie, a nie jest pijakiem, hazardzista albo dziwkarzem. No to wiecie, brak wsparcia ze strony kogokolwiek tez nie pomaga. I tak, jestem w tym kur*a sama… a dodatkowo, piorę swoje życie na anonimowym forum. I myśle sobie ze jest mi dobrze czytać Wasze komentarze, bo w niektórych sprawach nigdy bym tak nie spojrzała.

Pamiętaj, ze TWOJE ZDANIE to Twoje. I niech ci nikt nie wmawia, ze białe to szare. Masz swoje zasady, których masz sie trzymać. Naucz sie, że nikt z jego rodziny nie bedzie ci nadskakiwać, tylko jemu. To z niego robią bohatera a ty musisz, bo tak. Pier.dol taki tok rozumowania. Mow krótko, na szczęście ja mam swoje zdanie i mogę wymagać więcej niż noszenia dziecka na rękach, bo to żaden wyczyn. Nie wiem czemu tak jest, ale tak jest często, ze kobiety są zastraszone, bo społeczeństwo tak przedstawia, ze mężczyzna jak juz zmieni pieluchę to wyczyn.

Ja swojej szwagierce nakazałam krótko wyjść i zamknąć drzwi, jak zaczela sie podniecac, ze moj mąż zajmuje sie dziecmi i domem. I tez sluchalam, ze inni pija, bija i mam szczęście. Nie, po prostu jest ODPOWIEDZIALNY i cieszę się z tego. Ale to nie jest wyczyn. Bo to dla nas, dla dzieci.

 

[mamasynka30]

Ale to tez nie sztuka, rzucić relacje ot tak, tylko warto walczyć, tak jak któraś pisała, terapia. W czasach, gdy codziennie możemy mieć innego, sztuka jest utrzymać długoletnie relacje. Pisałam ze chce walczyć bo wierze, ale tez są chwile i momenty gdzie jest ujowo… jednak gdy jeszcze raz powie ze poradzi sobie bez nas, to zrobi wyjazd z chaty i tyle.

 

[mamasynka30]

Pamiętaj, ze TWOJE ZDANIE to Twoje. I niech ci nikt nie wmawia, ze białe to szare. Masz swoje zasady, których masz sie trzymać. Naucz sie, że nikt z jego rodziny nie bedzie ci nadskakiwać, tylko jemu. To z niego robią bohatera a ty musisz, bo tak. Pier.dol taki tok rozumowania. Mow krótko, na szczęście ja mam swoje zdanie i mogę wymagać więcej niż noszenia dziecka na rękach, bo to żaden wyczyn. Nie wiem czemu tak jest, ale tak jest często, ze kobiety są zastraszone, bo społeczeństwo tak przedstawia, ze mężczyzna jak juz zmieni pieluchę to wyczyn.

Ja swojej szwagierce nakazałam krótko wyjść i zamknąć drzwi, jak zaczela sie podniecac, ze moj mąż zajmuje sie dziecmi i domem. I tez sluchalam, ze inni pija, bija i mam szczęście. Nie, po prostu jest ODPOWIEDZIALNY i cieszę się z tego. Ale to nie jest wyczyn. Bo to dla nas, dla dzieci.

Tak mówiłam swoje zdanie, uwierzcie ze byłam bezpośrednia i nie było papkowania, było krótko, w lewo albo prawo, prosto to są drzwi, ale odkad pojawiło się dziecko zmieklam, żeby nie robić afer, żeby było dobrze, odpuszczam, a finalnie dusze się jak żaba w gorącej wodzie.

 

[gość2.14]

Ale to tez nie sztuka, rzucić relacje ot tak, tylko warto walczyć, tak jak któraś pisała, terapia. W czasach, gdy codziennie możemy mieć innego, sztuka jest utrzymać długoletnie relacje. Pisałam ze chce walczyć bo wierze, ale tez są chwile i momenty gdzie jest ujowo… jednak gdy jeszcze raz powie ze poradzi sobie bez nas, to zrobi wyjazd z chaty i tyle.

Oczywiście, że tak
Tylko on musi tego chciec. Musi pracować nad sobą, waszą relacja i postarać się. Tylko ja odniosłam się do tego, że on skomentował, ze bez ciebie sobie poradzi.

 

[DarkAsterR]

Ale to tez nie sztuka, rzucić relacje ot tak, tylko warto walczyć, tak jak któraś pisała, terapia. W czasach, gdy codziennie możemy mieć innego, sztuka jest utrzymać długoletnie relacje. Pisałam ze chce walczyć bo wierze, ale tez są chwile i momenty gdzie jest ujowo… jednak gdy jeszcze raz powie ze poradzi sobie bez nas, to zrobi wyjazd z chaty i tyle.

Ale właśnie to jest sztuka. Rzucić relacje, która nas nie satysfakcjonuje.

Ile się słyszy, ze kobiety żyją w związkach, które są poniżej poziomu wód gruntowych, bo:

1. Chcą zeby dziecko miało pełna rodzine.
2. Bo nie chcą być same.
3. Bo skoro nie bije i nie pije to jest dobry.
4. Bo uważają ze same sobie nie poradzą.
5. Bo tak wypada.
6. Bo spiłowano im ich własna pewność siebie do samej gleby.
7. Bo co ludzie powiedzą.
8. Bo rozwód to skandal.

Tysiąc powodów.

Sztuka jest znaleźć w sobie sile i odwagę i pieprznac w długa faceta, dla którego jesteśmy zrzedzaca jedzą bez której „da się radę”.

 

[milobuzik]

Nie jesteśmy małżeństwem. Jesteśmy od roku zaręczeni. Tak naprawdę, gdy dowiedziałam się o ciąży, oświadczył się. W tamtej relacji tez nie byli małżeństwem. szczerze, to boje się zostać i niewyobrażalnie sobie być samej z niemowlakiem.

Wow. To też dla mnie zmienia postać rzeczy, jeśli z tamtą ex też nie byli w małżeństwie.
Wiesz - dziecko z własnej krwi jest łatwiej kochać niż drugiego człowieka "z wyboru".
Może i jest dobrym ojcem, ale co z Twoimi potrzebami i marzeniami?

Oświadczył się, choć nigdy nie był żonaty, tak? To kiedy ślub, czy to tylko
taka deklaracja dla Ciebie a potem jego tekst, że sobie poradzi jak się rozstaniecie?

Nie wiem w jakich byłaś związkach i fakt: warto naprawiać i to trudniejsze niż się rozstać.
Jednak z Twojej historii wynika, że najbardziej łączy Was dziecko i to z jego powodu boisz się zostać sama.
Czy uważasz, że on Cię kocha i jesteś dla niego najważniejsza? Masz poczucie bezpieczeństwa?
Może miałaś trudne doświadczenia w życiu, że za mało siebie cenisz i nie wydaje Ci się, że zasługujesz
na więcej?

Dzieci nie są niczemu winne i trzeba się o nie zatroszczyć w każdej konfiguracji,
Twój narzeczony i tak będzie miał zawsze zobowiązania finansowe i opiekuńcze wobec Twojego synka..

Dotyka mnie to, bo moja siostra kilka lat temu wpakowała się w podobną historię, zakochała się
w gościu z dzieckiem i była bardzo długo zaślepiona uczuciem, zakochaniem. Później, tj bardzo szybko
zaczęły wychodzić problemy i wady tego gościa, ale miała wtedy bodajże 30 lat i płakała mi "że już nikogo
nie spotka, że łatwiej zostawić" :/. A dziś po 7 latach nadal są razem w naprawdę słabym związku,
on wiecznie ucieka z synkiem do teściów, ona mimo, że zawsze marzyła o ślubie go nie ma
(bo facet "nie wierzy" w takie rzeczy po 1. małżeństwie). Dodatkowo on tez potrafi jej odpyskować, a moja
siostra twierdzi, że sama "nie chce mieć dzieci"..bo może będzie chore, zresztą jest już synek faceta :/
Doskonale ją znam i wiem, że po prostu po kolei dla tego faceta a później ze strachu przed samotnością
zrezygnowała po kolei ze wszystkich swoich marzeń i już raczej tak zostanie.."bo za stara".
On też mieszka u niej, kiedyś były niby jakieś "zaręczyny"..ale widocznie mu się odwidziało.
Niektórzy nie potrafią kochać lub po prostu nie nadają się do stałych związków.
Ech.