Styczniowa93
Zaciekawiona BB
- Dołączył(a)
- 11 Wrzesień 2025
- Postów
- 30
Dotarłam do domu, zjadłam kolację, mogę zdać relację.
Byłam dziś u nowego lekarza, trochę z polecenia, trochę ze względu na to, że pracuje w szpitalu klinicznym. Ogólnie ciążę prowadzę na NFZ w poradni przyszpitalnej, mam tam dobrą opiekę i program KOC. Ale jednak USG raz w miesiącu, a ja przy tych moim problemach, które ostatnio wynikły wolę mieć je co dwa tygodnie, dlatego chodziłam też prywatnie. Jednak nie do końca przekonała mnie tamta Pani doktor i z terminami też były problemy, dlatego zdecydowałam się na zmianę. To tak w dużym skrócie…
Lekarz w porządku, konkretny i jednak pracuje też w poradni patologii ciąży SU oraz na oddziale. Sprzęt ma tylko trochę gorszy, ale prenatalne i tak będę robiła gdzie indziej.
Z dzieckiem wszystko ok, ale ze względu na cukrzycę i nadwagę (kilkanaście kg) zalecił mi clexane 0,4 i acard 150.
Dziewczyny mam mętlik w głowie i nie wiem co mam robić. Byłam naprawdę zadowolona z opieki na NFZ. Młode lekarki, zaangażowane, ale jednak trochę stresowało mnie podejście - „duphastonu nie damy bez plamień, bo jak ciąża się ma utrzymać, to się utrzyma”. Ja wszystko rozumiem, też jestem ostrożna przy lekach, ale mimo wszystko miałam te bóle podbrzusza codziennie i progesteron też w dolnej granicy normy (14,8).
Mimo tego, że jedna z nich zdiagnozowała mi cukrzycę i dalej posłała gdzie trzeba, to ani słowa nie wspomniała o clexane i acard. Być może nie jest to niezbędne? Ale ja chyba będę się czuła bezpieczniej biorąc te leki.
Nie wiem co mam zrobić Kochane, z jednej strony chciałabym rodzić w szpitalu, gdzie chodzę na NFZ, z drugiej tam, gdzie pracuje lekarz, u którego dziś byłam jest kliniczny. Mam ogromny dylemat
.
Do tego to wszystko zaczęło mnie konkretnie przytłaczać - cukrzyca, kolejne leki, kolejne zastrzyki. Mam 32 lata, w poprzednich dwóch ciążach nie miałam żadnych problemów. Ja wiem, byłam dużo młodsza, waga była w normie, ale jednak.
Wybaczcie za te żale, ale bardzo tego potrzebowałam
.
Zdjęcie okruszka z dziś, ma 3,8 cm
. Mam nadzieję, że chociaż u niego wszystko dobrze i zdrowo się rozwija.
Byłam dziś u nowego lekarza, trochę z polecenia, trochę ze względu na to, że pracuje w szpitalu klinicznym. Ogólnie ciążę prowadzę na NFZ w poradni przyszpitalnej, mam tam dobrą opiekę i program KOC. Ale jednak USG raz w miesiącu, a ja przy tych moim problemach, które ostatnio wynikły wolę mieć je co dwa tygodnie, dlatego chodziłam też prywatnie. Jednak nie do końca przekonała mnie tamta Pani doktor i z terminami też były problemy, dlatego zdecydowałam się na zmianę. To tak w dużym skrócie…
Lekarz w porządku, konkretny i jednak pracuje też w poradni patologii ciąży SU oraz na oddziale. Sprzęt ma tylko trochę gorszy, ale prenatalne i tak będę robiła gdzie indziej.
Z dzieckiem wszystko ok, ale ze względu na cukrzycę i nadwagę (kilkanaście kg) zalecił mi clexane 0,4 i acard 150.
Dziewczyny mam mętlik w głowie i nie wiem co mam robić. Byłam naprawdę zadowolona z opieki na NFZ. Młode lekarki, zaangażowane, ale jednak trochę stresowało mnie podejście - „duphastonu nie damy bez plamień, bo jak ciąża się ma utrzymać, to się utrzyma”. Ja wszystko rozumiem, też jestem ostrożna przy lekach, ale mimo wszystko miałam te bóle podbrzusza codziennie i progesteron też w dolnej granicy normy (14,8).
Mimo tego, że jedna z nich zdiagnozowała mi cukrzycę i dalej posłała gdzie trzeba, to ani słowa nie wspomniała o clexane i acard. Być może nie jest to niezbędne? Ale ja chyba będę się czuła bezpieczniej biorąc te leki.
Nie wiem co mam zrobić Kochane, z jednej strony chciałabym rodzić w szpitalu, gdzie chodzę na NFZ, z drugiej tam, gdzie pracuje lekarz, u którego dziś byłam jest kliniczny. Mam ogromny dylemat
. Do tego to wszystko zaczęło mnie konkretnie przytłaczać - cukrzyca, kolejne leki, kolejne zastrzyki. Mam 32 lata, w poprzednich dwóch ciążach nie miałam żadnych problemów. Ja wiem, byłam dużo młodsza, waga była w normie, ale jednak
.Wybaczcie za te żale, ale bardzo tego potrzebowałam
.Zdjęcie okruszka z dziś, ma 3,8 cm
. Mam nadzieję, że chociaż u niego wszystko dobrze i zdrowo się rozwija.
cudownie
Rozumiem Twoje dylematy i stres. Pamiętam sama jak w pierwszej ciąży nagle usłyszałam cukrzyca ciążowa, jakie to ryzyko, jak mnie to wszystko przytłoczyło, ten moment kiedy miałam w ręce pena z insuliną i poczułam się jakbym była niesprawna czy chora i ciągle martwiłam się o dziecko. W tej ciąży mam już inne podejście. Również mam kilka nadmiarowych kilogramów, stwierdzoną cukrzycę ciążową ale cały czas skupiam się na tym, czego żałuję że nie potrafiłam zrobić w ciąży z synkiem - rozpuszczam lęk, podejmuję decyzje które sprawiają że czuję się bezpiecznie, staram się być dla siebie wsparciem, myśleć pozytywnie. Afirmuję że moje dziecko będzie zdrowe i że moje ciało jest silne... i co ciekawe, cukry mam lepsze bez insuliny niż przy stresie jaki miałam w poprzedniej ciąży mimo zastrzyków. Mimo kilku nadmiarowych kilogramów czuję się lepiej niż poprzednio bo skupiam się na tym że wszystko jest i będzie dobrze i nie chcę żyć w strachu który nie tylko wpływa fatalnie na moje samopoczucie i poziom glukozy ale też na ogólny dobrostan maluszka. Pamiętaj żeby zastanawiać się bez pośpiechu co daje Ci poczucie spokoju w danym momencie, żeby wierzyć w możliwości własnego ciała i słuchać siebie (niestety też przerabiałam to, że co lekarz, to opinia 
). Jesteś silna, Twoje ciało i Twoje dziecko również. Jedyne co można zrobić to przeżyć emocje które są i starać się zachować maksymalny spokój. 
Myślę, że najważniejsze to wykonać usg prenatalne (pierwsze) i połówkowe w miejscu gdzie jest bardzo dobry specjalista z super sprzętem. Może warto żebyś sobie jeszcze na spokojnie poczytała o tym badaniu bo budzi sporo kontrowersji a czasu jeszcze masz sporo na podjęcie decyzji.