Boje się zajść w ciążę

[ZielonaMamma]

Ciąża też kosztuje... Więc może najpierw skupić się na znalezieniu zatrudnienia, przepracowaniu lęku i potem, ewentualnym zajściu?

Ciąża jak ciąża, ale dziecko kosztuje już na pewno, i to niemało. Zdecydowanie łatwiej finansowo na macierzyńskim, niż na bezrobociu. Ale nie zawsze znalezienie stabilnego zatrudnienia jest możliwe w danym czasie.

Nie no jednak mimo wszystko da się określić, które obawy w tym momencie są typowe, a ktore są już czerwoną lampką pokazującą, że to nie ten czas.

W takim razie ja nadal nie jestem gotowa na dzieci. Nadal boję się porodu, mimo, że to już będzie trzeci. Boję się konsekwencji po porodzie. Boję się powikłań, zwłaszcza, że tą trzecią ciążę przechodzę gorzej niż poprzednie.
Mam wrażenie, że właśnie nie boi się ten, kto nic nie wie. Jak się nie wie, co może pójść nie tak, to strachu nie ma. Ja się przed pierwszym porodem nie bałam...

 

[ania015c]

Ciąża jak ciąża, ale dziecko kosztuje już na pewno, i to niemało. Zdecydowanie łatwiej finansowo na macierzyńskim, niż na bezrobociu. Ale nie zawsze znalezienie stabilnego zatrudnienia jest możliwe w danym czasie.


W takim razie ja nadal nie jestem gotowa na dzieci. Nadal boję się porodu, mimo, że to już będzie trzeci. Boję się konsekwencji po porodzie. Boję się powikłań, zwłaszcza, że tą trzecią ciążę przechodzę gorzej niż poprzednie.
Mam wrażenie, że właśnie nie boi się ten, kto nic nie wie. Jak się nie wie, co może pójść nie tak, to strachu nie ma. Ja się przed pierwszym porodem nie bałam...

Tym bardziej ,że nie mam 20 stu tylko prawie 30 lat i cudowne koleżanki "uraczyły" mnie wrażeniami,a dodatkowo sama się do kształciłam o cukrzyca,rzucawkach,konsekwencjach CC Myślę,że takie objawy to nie jest kwestia "gotowości" tylko może niepotrzebnie zaciągnęłam literatury internetowej o rzeczach o których nie miałam pojęcia i stąd ten strach

 

[ania015c]

Na ten moment i tak lecze moje "chorowite" płucka (konsekwencja krztusca,ospy wietrznej i zapalenia oskrzeli ) rozglądam się za zatrudnieniem. A to że mam nadmiar czasu ostatnio to zaczynam głębiej myśleć o wszystkim. Dodatkowo koleżanki z każdej strony opowiadają ciekawe "kąski" o czym bladego pojęcia nie miałam że teraz to się serio zaczęłam bac.

 

[Lady Loka]

Tym bardziej ,że nie mam 20 stu tylko prawie 30 lat i cudowne koleżanki "uraczyły" mnie wrażeniami,a dodatkowo sama się do kształciłam o cukrzyca,rzucawkach,konsekwencjach CC Myślę,że takie objawy to nie jest kwestia "gotowości" tylko może niepotrzebnie zaciągnęłam literatury internetowej o rzeczach o których nie miałam pojęcia i stąd ten strach

Hmm, ale w sumie każda z tych rzeczy jest do ogarnięcia moim zdaniem warto wiedzieć, bo jak wiesz, to jesteś przygotowana.

 

[ania015c]

Hmm, ale w sumie każda z tych rzeczy jest do ogarnięcia moim zdaniem warto wiedzieć, bo jak wiesz, to jesteś przygotowana.

Teraz żałuję,bo może ta wiedza nie była mi do szczęścia potrzebna...

 

[ZielonaMamma]

Teraz żałuję,bo może ta wiedza nie była mi do szczęścia potrzebna...

Być może w ogóle Ci nie będzie potrzebna, bo przejdziesz ciążę i poród bez komplikacji jeśli chcesz dziecko, to warto się trochę pomęczyć.

 

[melodyP]

No dokładnie. Chyba nie ma na świecie kobiety,która bez ZADNYCH wątpliwości zaszła w ciążę. Jedna ma większe druga mniejsze tak myślę. To jest zbyt duża zmiana ,żeby chcieć tego na 100 proc a bać się na 0

Oczywiście, że są takie kobiety, ale chodzi o to, że ty nigdzie wczesniej nie napisałaś, że chcesz dziecko. Napisałaś tylko, że już czas, bo masz 29 lat. Gdybyś napisała post w stylu ,,bardzo chce dziecko, ale boje się ciąży i porodu" to odpowiedzi byłyby inne.

 

[Aksamitka28]

Czy gdzieś użyłam słowa "pasożyt" napisała to inna osoba. Ja pisałam,że boje się,ze najpewniej nie wiem co mnie w tej ciąży czeka.

Ja tam nie widzę powodu do buowersowania się bierze wszystko co chce od matki i w sumie nic nie daje...pasożyt a że najkochańszy na świecie to już inna para kaloszy

 

[Aksamitka28]

Teraz żałuję,bo może ta wiedza nie była mi do szczęścia potrzebna...

Wiedza to błogosławieństwo i przekleństwo . Ja jestem fizjoterapeutą dziecięcym (pracuje głównie w neurologii), przeszłam dużo w klinice i z jednej strony miałam tysiąc obaw na minutę, z drugiej uratowałam własną córkę jak zakrztusiła mi się mlekiem i zaczęła się dusić . Pewnie, że po tym dygotałam jak głupia i płakałam że stresu ale wiedza mi pomogła . Ja się bałam wielu zmian związanych z pracą zawodową, byciem w domu (w sumie od grudnia 2021 roku jestem w domu ciąża z synem, 4 poronienia, ciąża z córką i tak zeszło ).
Jako mama dwójki dzieci powiem tylko, że jest cała masa dni kiedy naprawdę ratuje świadomość, że serio chciałaś mieć tego małego człowieka. Zdarza się, że ciężko opanować nerwy... zwłaszcza jak wchodzi duże zmęczenie. W pierwszym okresie ciężko wyrwać chwilę dla siebie i o tym warto mówić . To są okresy przejściowe ale są trudne.

 

[lady in black]

A ja rozumiem trochę te wątpliwości. Dla mnie z pewnych względów (przykre doświadczenia, problemy ze zdrowiem) ciąża to też był etap "do przetrwania" i tylko droga do celu. I też się wzdrygałam na myśl o tym, że w niej będę. Nie czułam żadnej pozytywnej emocji związanej z samym faktem bycia w ciąży. Potraktowałam to jak aspekt medyczny i tyle. Nie było dzidziusiowania, głaskania brzucha, ochów i achów na USG. Budowania więzi z dzieckiem.

Tak się złożyło, że ciąża (prawie) do końca była w sumie bezproblemowa, dobrze się czułam i pod koniec zaczęłam trochę inaczej na to patrzeć. Mam świadomość, że trochę straciłam, ale w żaden sposób nie zaważyło to na relacji z dzieckiem. Jestem w nim absolutnie zakochana od początku, z każdym dniem bardziej.