@Natalia1208 sytuacja jest trudna. Czytałam twoje wcześniejsze wpisy. Dziewczyno, nie możesz dać siebie tak traktować. Rozmawiaj, rozmawiaj, rozmawiaj. Na spokojnie. Jak nie pomoże to zrób bojkot. Gotuj dla siebie i córki, to samo z praniem.
Mąż nie okazuje ci szacunku, a to podstawa związku. Każdy ma prawo być zmęczony. I on, i ty. Podział obowiązków musi być. Córcia ma 2 latka, co to znaczy że po pracy nie spędzi z nią choćby godzinę? Co z kształtowaniem więzi córki z tatą? Z tego co piszesz nie tyra na budowie, to garnków do zmywarki nie może wstawić czy wywiesić prania? A w weekend wspólne sprzątanie, to parzy?
Szczerze powiedziawszy jeśli nadal będziesz sobie pozwalała na takie traktowanie, to albo wasz związek nie przetrwa, albo wykończy cię psychicznie.
A córka będzie stała z boku i na to wszystko patrzyła. Dla mnie wymaganie od kobiety sprzątania, prania, gotowania, zajmowania się dzieckiem przez 100% i NIE SZANOWANIA JEJ PRACY, bo nie zarabia, przytyki i sprawianie przykrości, to jest PRZEMOC psychiczna i tyle.
Mój mąż bardzo dużo pracuje ale jak kończy pracę i widzi, że nie ma obiadu, bo mały dał mi tak w kość, że nie było kiedy obrać ziemniaków, sam je wstawia i wcale nie uważa, że mu na tym ego ucierpiało.
Tak, jak ty mam bardzo wymagające dziecko od momentu narodzin. Wiecznie płakało, mało spało, tylko na rękach. Oboje inaczej wyobrażaliśmy sobie macierzyństwo / tacierzyństwo. Gdyby mały był mniej absorbujący, to bym sama ogarniała dom w tygodniu, ale wymagałabym od męża, by po pracy pobył chociaż z godzinę z dzieckiem, a w weekendy (w dni, gdy nie pracuje, pomógł mi w codziennych obowiązkach - my dzielimy je na pół, gdy jedna osoba sprząta swoją część, to druga opiekuje się synkiem).
Każde z nas jest zmęczone. Ale w weekendy to mąż śpi z małym i od 5ej się z nim bawi, a ja dosypiam.
I też nie planuję oddać dziecko do żłobka i być znim do 3 r. ż. w domu. Wiem, co to wysoko wrażliwe dziecko. Nie wszystkie dzieci się adaptują w żłobku.
Masz kilka wyjść, albo zostaje tak, jak jest. Albo rozmawiasz z mężem i spisujecie podział obowiązków, ustalacie jego udział w wychowaniu córki i utrzymaniu domu, albo idziesz do pracy w czasie gdy on nie pracuje, nawet na parę godzin w weekendy i mąż wtedy zajmuje się dzieckiem, albo mega czarny scenariusz, rozstajecie się.
Ja dużo z mężem rozmawiałam. Mówiłam mu, że rozumiem, że ciężko pracuje, ale ja też jestem zmęczona i mam prawo do odpoczynku. Partner, który szanuje swoją kobietę, zrozumie to i uda się ustalić wspólny kompromis/ plan dnia/działania.
Masz prawo do chwili dla siebie. I tutaj nie ma dyskusji. Ale co z tym zrobisz, zależy od ciebie, bo jak rozmowy nie pomogą, to męża nie zmienisz na siłę.
Powodzenia.
