Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Naprawdę powiedziała ci biedne dziecko ? A dlaczego biedne
Nie rozumiem czemu ludzie się o takie coś obrażają, w dodatkuam wrażenie, że mężczyznami można czasem tak zakręcić, że zaraz zmieniają swoje zdanie. To strasznie irytujące w tak ważnych kwestiach jak opieka nad dzieckiem.
Naprawdę powiedziała ci biedne dziecko ? A dlaczego biedne
będzie awantura, że krzywdzę jej wnuka 
Ja też nie. A już najbardziej mnie wkurza brak zrozumienia. Przecież ja nie powiedziałam, że nie.moga iść razem na lody. Ale tu chodziło o całodniową opiekę.
) . I tak skończy się wyrzutami i robieniem ze mnie złej córki, która gardzi zatroskaną i pomocną matką, ale może, po tym krótkim kontakcie z wnuczką, nie urośnie to aż do takich rozmiarów, jak przez całkowite zabronienie jej przyjazdu czy walka na noże przez cały jej pobyt u nas 
Wiesz co, uważam, że powinnaś myśleć o sobie i o dziecku. Rozumiem, że mama jest ciężkim przypadkiem. Ale nerwowa atmosfera nie wpłynie pozytywnie na dziecko. Z resztą na Ciebie też nie.A weźcie, czytam wasze komentarze i tylko czuję, jak się we mnie krew gotuje, bo sama jestem w tej samej sytuacji, tylko u mnie upierdliwym typem jest mama. Mamy zupełnie różne charaktery, nigdy nie byłyśmy specjalnie blisko, choć zależy mi na dobrych stosunkach. Termin mam na połowę lipca, więc wymyśliła sobie, że przyjedzie do mnie 4 dni wcześniej, żeby pomóc mi wszystko poogarniać (nie ma co) i że zostanie tydzień po moim powrocie ze szpitala, żeby pomóc mi się zająć dzieckiem i mną. Dla niej to brzmi świetnie, genialny plan, a mnie już skręca, jak o tym pomyślę.
Jak wspomniałam, nie jesteśmy specjalnie blisko, więc wietrzenie krocza w jej towarzystwie czy karmienie małej z nią wpatrzoną w to jak w obrazek, będzie mnie drażnić. Do tego dochodzi stres związany z moim psem, bo mama już panikuje i ustala własne zasady, że nie dopuści go do dziecka, bo nie wiadomo, co się może stać - co jest sprzeczne z moim i męża planem, ale ona nie słucha. No i właśnie, ta panika... O ile nie boję się porodu, o tyle jej obecność przed nim mnie przeraża. Bo wiem, że nie zawiezie mnie do szpitala (już się zapowiedziała, że w żadnym razie, bo boi się jeździć po obcych miejscach), więc w razie rozpoczęcia akcji zacznie mi się tu miotać i przeżywać, kiedy ja będę ogarniać sobie podwózkę. No, nie trzeba mi takiego stresu. Tak samo jak zajmowania się dzieckiem ZAMIAST mnie (też jej plan) - a przecież to ja powinnam mieć na głowie przewijanie, przebieranie i całą resztę, mieć czas na zapoznanie się z małą i jej potrzebami.
Najchętniej postawiłabym jej twarde warunki (pobyt max 2 dni po porodzie i wyjazd), ale nie mogę, bo stawianie jej granic nie przynosi skutku. Mama najpewniej zmaga się z zaburzeniami typu borderline (to opinia wielu znajomych psychiatrów, ale nie oficjalna, bo ona sama nigdy nie pójdzie się zbadać, bo to wymysły), każdą próbę zwrócenia uwagi na potrzeby innych (w tym np. upragniony spokój po porodzie) traktuje jako ataki na siebie, robi z siebie ofiarę, płacze, ewentualnie obraża się (ale wtedy wydzwania po kilka razy dziennie i wysyła soczyste wiadomości, które mają wpędzić odbiorcę w poczucie winy), albo - wisienka na kremie - zaczyna powtarzać, że wszyscy jej nienawidzą i będzie najlepiej, jeśli zniknie, zabije się, wtedy będziemy mieć od niej upragniony spokój. Jest to o tyle niszczące psychicznie, że już nie raz podejmowała próby przedawkowania leków, ale nie tyle z powodu nieradzenia sobie z życiem, co dramatycznego rozegrania kart. Po wszystkim uwaga była zwrócona na nią, a ona mogła bez problemu trzymać nas w ryzach.
I już nie wiem, co robić. Odmówienie jej tego przyjazdu (zwłaszcza, że większość roku pracuje za granicą) będzie odebrane jako atak, odsunięcie jej i skończy się wielotygodniowym stresem, który nie przysłuży się ani mi ani dziecku. Bycie z nią tyle czasu też wykończy mnie psychicznie, zwłaszcza, że ma manię sprzątania i przekładania wszystkiego w moim mieszkaniu i już nie raz się z nią o to kłóciłam - bo ona wie wszystko lepiej, lepiej wyczuwa potrzeby innych itd., a poza tym chce tylko pomóc. Męża już do tego nie mieszam, bo dla niego moje samopoczucie jest najważniejsze i już i tak muszę się pilnować, by nie kazał mojej rodzinie spadać na drzewo, widząc to, jak niszcząco wpływają na mnie kontakty z częścią z nich.
Uhhh... Wygadałam się, a nie miałam komu, więc dzięki niebiosom za tę grupę i waszą tu obecność. Teraz mam tylko nadzieję, że młoda urodzi się jeszcze w czerwcu, przed powrotem mamy do kraju i że po tym, jak już tu przyjedzie, uda mi się wygonić ją stąd po 2-3 dniach (mamę, nie dziecko
druga jeszcze lepsza. Została z dzieckiem na chwilę sama i dała mu swoją pierś.Że co?? Jestem w szoku naprawdę...
Moja na szczęście mogłaby je potraktować tylko "mlekiem w proszku", ale chyba też można ją podciągnąć pod to nawiedzenie - bo wymyśliła sobie, że będzie spać w pokoju z małą, żebym ja była w sypialni z mężem. A ona będzie mi ją ewentualnie donosić na karmienie. Na szczęście udało mi się to wybić jej z głowy, ale tylko dlatego, że mąż zaczyna w lipcu nową pracę i przyjęła argument, że chcę, aby chociaż na początku mógł się w spokoju wysypiać. Jakoś bardziej przeżywa, że mogłaby podpaść jemu niż to, jak odbija się na mnie jej zachowanie, więc jak pisałam, pozwolę jej przyjechać "pomagać" po porodzie, ale tego drugiego czy trzeciego dnia oddeleguję chyba szczęśliwego tatusia, żeby powiadomił moją mamę, że jej wizyta dobiegła już końca. Byleby tylko nie chlapnąć mu za dużo o szkodliwym wpływie mamy, bo jak się mój chłop zacietrzewi, to da nam długi szlaban na kontakty z moją rodziną.Znam dwa takie przypadki "nawiedzonych babć". Jedna mało nie przyprawiała córki o zawał, bo w nocy wstała i zabrała noworodka do siebie do łóżka
Karmienie przy ludziach to rzecz jak dla mnie normalna, na spacerze jak dziecko zgłodnieje to siadasz na ławce i karmisz. Przy teściowej zdarzy się nie raz, że będziesz karmić.
