anineczka
królowa mrówek :P
(*)(*)(*)
Niech Pan Bog ma Go w Swojej Opiece...tak bardzo mi przykro....
Niech Pan Bog ma Go w Swojej Opiece...tak bardzo mi przykro....
reklama
__aneczka_
Zaciekawiona BB
- Dołączył(a)
- 29 Czerwiec 2005
- Postów
- 43
Kasiu...bardzo mi przykro
będę trzymać kciuki za Ciebie.
Wiem, ze nigdy się z tak dużą tragedią, stratą nie pogodzisz ale trzymam kciuki abyś doznała szczęśliwych chwil tak szybko jak to możliwe....
trzymaj się cieplutko!!!!!
będę trzymać kciuki za Ciebie.
Wiem, ze nigdy się z tak dużą tragedią, stratą nie pogodzisz ale trzymam kciuki abyś doznała szczęśliwych chwil tak szybko jak to możliwe....
trzymaj się cieplutko!!!!!
Jednak nie napioszę na @, bo jakoś to mi nie wychodzi.
Skąd jesteś? Może okolice Łodzi?
W takich chwilach najgorsze oprócz śmierci oczywiście jest to, że kobieta zostaje sama z tym problemem. Cała rodzina idzie dalej przez życie, a kobieta zostaje ze swoimi myślami. Wszyscy zapominają, godzą się z faktem, że dziecko odeszło a matka nie, matka rozpamiętuje. I Ty pewnie nie będziesz w tej kwestii wyjątkiem, zresztą trudno powiedzieć, jak to wszystko sobie poukładasz.
Może to i dobrze ze rodzina, znajomi zapominają, nie rozpaczają, nie wiem jak byłoby gdyby wszyscy rozpaczali?
Mi osobiście niepamięć ludzka bardzo przeszkadza, ale nic nie mogę zrobić, nie mogę się narzucać.
Może zajrzyj na forum strata dziecka, chore dziecko, warto.
Smutne to ale to są jedyne miejsca gdzie inni rozumieją co czujemy. Nikt poza, nie jest w stanie zrozumieć, że tego nie da się zapomnieć.
Dobrze że spotkałaś wyrozumiałego księdza.
Ale pomimo wszystko uwierz, że będzie lepiej, tylko daj sobie "trochę" czasu.
Jeśli masz ochotę napisz do mnie, chętnie odpiszę, oto mój adres: mama.mimi@gazeta.pl
pozdrawiam gorąco
monika
Skąd jesteś? Może okolice Łodzi?
W takich chwilach najgorsze oprócz śmierci oczywiście jest to, że kobieta zostaje sama z tym problemem. Cała rodzina idzie dalej przez życie, a kobieta zostaje ze swoimi myślami. Wszyscy zapominają, godzą się z faktem, że dziecko odeszło a matka nie, matka rozpamiętuje. I Ty pewnie nie będziesz w tej kwestii wyjątkiem, zresztą trudno powiedzieć, jak to wszystko sobie poukładasz.
Może to i dobrze ze rodzina, znajomi zapominają, nie rozpaczają, nie wiem jak byłoby gdyby wszyscy rozpaczali?
Mi osobiście niepamięć ludzka bardzo przeszkadza, ale nic nie mogę zrobić, nie mogę się narzucać.
Może zajrzyj na forum strata dziecka, chore dziecko, warto.
Smutne to ale to są jedyne miejsca gdzie inni rozumieją co czujemy. Nikt poza, nie jest w stanie zrozumieć, że tego nie da się zapomnieć.
Dobrze że spotkałaś wyrozumiałego księdza.
Ale pomimo wszystko uwierz, że będzie lepiej, tylko daj sobie "trochę" czasu.
Jeśli masz ochotę napisz do mnie, chętnie odpiszę, oto mój adres: mama.mimi@gazeta.pl
pozdrawiam gorąco
monika
Przepraszam...tak strasznie mocno się popłakałam... Jestem okropnie wrażliwa i tak bardzo, bardzo Kasiu Tobie współczuję!!!!!mama mimi-tobie również.Masz rację nikt nie zrozumie,kto tego nie doświadczył.
Trzymajcie się dzielnie!!!Całusy dla Was!
Trzymajcie się dzielnie!!!Całusy dla Was!
Dawno tu nie wchodzilam
tesknie za swoim synkiem bardzo nie daje rady juz..
tak bardzo bym chcialabyc znim..
czemu mnie nikt nie rozumie.. ze ja za nim tesknie..
rodzina wrocila juz do swojego trybu zycia.. a ja. ja wciz zyje tym co sie stalo..
ja chce byc znim.. po co mam byc tutaj skoro.. czuje sie nie potrzebna..
skoro juz nikt nie pamieta tego co sie stalo..
chlopaka oskarzyli o to co sie stalo.. cala wina spadla na niego.. ale to nie prawda.. on nie niechcial by dziecko bylo chore..chial by zylo.. to ja doprowadzilam do tego ze oo nie zyje.. ( to moja wina..!!!!!!!!
jak bym nie martwila sie to by dziecko zylo.. !!!!!!! moj skarbek
powiedzcie jak mam zyc skoro to tak boli..
tesknie za swoim synkiem bardzo
nie daje rady juz..tak bardzo bym chcialabyc znim..
czemu mnie nikt nie rozumie.. ze ja za nim tesknie..
rodzina wrocila juz do swojego trybu zycia.. a ja. ja wciz zyje tym co sie stalo..
ja chce byc znim.. po co mam byc tutaj skoro.. czuje sie nie potrzebna..
skoro juz nikt nie pamieta tego co sie stalo..
chlopaka oskarzyli o to co sie stalo.. cala wina spadla na niego.. ale to nie prawda.. on nie niechcial by dziecko bylo chore..chial by zylo.. to ja doprowadzilam do tego ze oo nie zyje.. ( to moja wina..!!!!!!!!
jak bym nie martwila sie to by dziecko zylo.. !!!!!!! moj skarbek
powiedzcie jak mam zyc skoro to tak boli..
Elżbietka
mother of two sons&angel
Kasiuniu, jedyne co mogę ci powiedzieć, to to że będę sie o ciebie modlić...
reklama
Elpis78
Mama lipcowa '06 - Fanka
- Dołączył(a)
- 24 Listopad 2005
- Postów
- 2 576
Kasiu, wlasnie trafilam na ten wątek...
Nie możesz się obwiniać, to było normalne zachowanie, że się zmarwiłaś, zwykły ludzki odruch, nad którym trudno zapanować i na pewno nie możesz się za to oskarżać. Nie miej żalu do rodziny, do otaczających Cię ludzi, żę szybko wrócili do normalnego życia - jesteś pewna, że w głębi serca nie przeżywają tego nadal? Tobie jest najtrudniej, to wiem, ale nie możesz myślec tylko o tym i się zadręczać. Pomyślisz pewnie teraz "łatwo jej mówić, bo... ". Ale wiem z własnego doświadczenia (na pewno nie aż tak tragicznego, ale jednak), że najlepiej próbować zacząć dalej żyć - Twoja milość do Marcinka na zawsze pozostanie w Twoim sercu, ale musisz żyć dalej. Niestety nie możemy cofnąć czasu, ale Jemu też jest smutno jak widzi, jak Jego Mama sie tak zadręcza. On czuwa nad Tobą z góry i nie pozwoli, żeby stało Ci się cos złego. Nie wiem co mogę CI jeszcze powiedziec.. tylko tyle mogę pomóc- dobrym słowem... Życzę CI pokoju serca.. i zajrzyj do nas Lipcowek czasem - wiem, ze wspomnienia itd.. ale każda z nas jest z Tobą i życzymy CI jak najlepiej. Uważaj na siebie i spróbuj czasem uśmiechnąć,
Buziaki !
Nie możesz się obwiniać, to było normalne zachowanie, że się zmarwiłaś, zwykły ludzki odruch, nad którym trudno zapanować i na pewno nie możesz się za to oskarżać. Nie miej żalu do rodziny, do otaczających Cię ludzi, żę szybko wrócili do normalnego życia - jesteś pewna, że w głębi serca nie przeżywają tego nadal? Tobie jest najtrudniej, to wiem, ale nie możesz myślec tylko o tym i się zadręczać. Pomyślisz pewnie teraz "łatwo jej mówić, bo... ". Ale wiem z własnego doświadczenia (na pewno nie aż tak tragicznego, ale jednak), że najlepiej próbować zacząć dalej żyć - Twoja milość do Marcinka na zawsze pozostanie w Twoim sercu, ale musisz żyć dalej. Niestety nie możemy cofnąć czasu, ale Jemu też jest smutno jak widzi, jak Jego Mama sie tak zadręcza. On czuwa nad Tobą z góry i nie pozwoli, żeby stało Ci się cos złego. Nie wiem co mogę CI jeszcze powiedziec.. tylko tyle mogę pomóc- dobrym słowem... Życzę CI pokoju serca.. i zajrzyj do nas Lipcowek czasem - wiem, ze wspomnienia itd.. ale każda z nas jest z Tobą i życzymy CI jak najlepiej. Uważaj na siebie i spróbuj czasem uśmiechnąć,
Buziaki !