Witam wszystkich niepowitanych
Mimbrella... nigdy nie będziesz żałowała swojej decyzji nawet jeżeli dziś wygląda ona średnio. Bo nie da się ocenić uczuć do dziecka kiedy go jeszcze nie ma...
Mi kiedyś w zagubieniu pomogło takie opowiadanie...
to odmieni twoje życie
Czas mojej przyjaciółki szybko ucieka. Siedzimy przy lunchu, kiedy jakby mimochodem wspomina o tym, że myśli z mężem o "założeniu prawdziwej rodziny". Naprawdę chce mi powiedzieć, że jej biologiczny zegar rozpoczął już swoje końcowe odliczanie, toteż musi poważnie rozpatrzyć perspektywę macierzyństwa.
- Przeprowadzamy sondę - mówi półżartem. - Sądzisz, że powinniśmy zdecydować się na dziecko?
- To odmieni twoje życie - odpowiadam ostrożnie, zachowując naturalny ton.
- Wiem - mówi. - Żadnego wylegiwania się do późna w soboty, żadnych nie planowanych wypadów...
Ale ja nie to miałam na myśli. Patrzę na przyjaciółkę i zastanawiam się, co jej powiedzieć.
Chciałabym przekazać jej rzeczy, o których nigdy nie dowie się w szkole rodzenia. Chciałabym opowiedzieć jej o tym, że po porodzie rany fizyczne prędko się zagoją, ale pozostanie pewna uczuciowa rana, która jest tak wrażliwa, że na zawsze uczyni ją kruchą.
Rozważam, czy aby nie przestrzec jej, że już nigdy nie przeczyta gazety bez zapytania: "A co, jeśli to byłoby moje dziecko?" Że każdy wypadek samolotowy, każdy pożar będzie ją prześladował. Że kiedy zobaczy zdjęcia głodujących dzieci, będzie zastanawiała się, czy istnieje coś gorszego od patrzenia, jak umiera twoje dziecko.
Spoglądam na jej wymalowane paznokcie i stylowy kostium i rozmyślam o tym, że bez względu na to, jak bardzo jest dystyngowana, zostanie matką zredukuje ją do poziomu niedźwiedzicy, która ochrania swoje młode. Że nagły okrzyk: "Mamo!" sprawi, iż bez chwili zwłoki porzuci suflet czy swój ulubiony kryształ.
Czuję, że powinnam ją ostrzec, że niezależnie od tego, ile lat poświęciła swojej karierze, macierzyństwo zawodowo ją wykolei. Może znaleźć kogoś do opieki nad dzieckiem, ale któregoś dnia będzie spieszyła się na ważne spotkanie w interesach i przypomni sobie słodki zapach swojego dzieciątka. Będzie musiała użyć wszystkich swoich sił, by powstrzymać się od wrócenia biegiem do domu, żeby przekonać się, czy aby nic złego nie przytrafiło się jej dziecku.
Pragnę, by moja przyjaciółka wiedziała, że codzienne decyzje nie będą już dla niej rutyną. Że postanowienie pięciolatka, by w McDonaldzie wejść do męskiej toalety, a nie do damskiej, stanie się olbrzymim dylematem. Że właśnie tam, pośród trzasku tac i krzyku dzieci, ważyć się będzie samodzielność i tożsamość płciowa jej synka i jej niepokój przed jakimś dewiantem seksualnym, który może czaić się w łazience. Chociaż w pracy z łatwością może przychodzić jej podejmowanie decyzji, jako matka wciąż będzie miała wątpliwości.
Patrzę na moją atrakcyjną przyjaciółkę i chcę zapewnić ją, że w końcu zrzuci kilogramy swojej ciąży, ale potem zawsze już będzie czuła się inaczej. Że jej życie, które teraz tak wiele dla niej znaczy, po porodzie stanie się mało ważne. Że bez wahania poświęci je w każdej chwili, by ratować swoje potomstwo, ale zarazem zapragnie żyć kilka lat dłużej - nie, żeby zrealizować własne plany, ale żeby patrzeć, jak jej dziecko osiąga swoje marzenia. Chcę, by wiedziała, że blizny po cesarskim cięciu czy błyszczące rozstępy staną się dla niej odznakami honoru.
Jej stosunki z mężem także ulegną zmianie, ale nie w taki sposób, w jaki o tym teraz myśli. Chciałabym, by pojęła, że o wiele bardziej można kochać mężczyznę,który nigdy nie waha się poświęcić czasu, żeby zaopiekować się dzidziusiem czy pobaraszkować ze swoim synkiem lub córeczką. Myślę, że powinna wiedzieć, iż pokocha swojego męża z powodów, które będą dalekie od romantycznych.
Pragnę, by wyczuła więź, jaka połączy ją z kobietami z przeszłości, które desperacko starały się powstrzymać wojny, przesądy czy jazdę po pijanemu. Mam nadzieję, że zrozumie, dlaczego o większości spraw potrafię myśleć racjonalnie, ale kiedy rozmawiam na temat zagrożenia wojną nuklearną przyszłości moich dzieci, staję się chwilowo niepoczytalna.
Chcę opisać jej zachwyt, jaki sprawia widok dziecka, które uczy się odbijać piłkę baseballową. Chcę uchwycić dla niej dźwięczny śmiech dziecka, które po raz pierwszy dotyka miękkiego futerka psa. Chcę, by posmakowała radości, która jest tak prawdziwa, że aż boli.
Zagadkowe spojrzenie mojej przyjaciółki sprawia, iż dociera do mnie, że łzy stanęły mi w oczach.
- Nigdy tego nie pożałujesz - mówię w końcu.
Potem wyciągam rękę nad stołem, ściskam jej dłoń i odmawiam cichą modlitwę za nią, za siebie i za te wszystkie zwykłe, śmiertelne kobiety, które bohatersko pokonują przeszkody na drodze do tego najświętszego z powołań.
Dale Hanson Bourke
Chodzi o to, że wszystkie argumenty przeciw.... każdy osobno i wszystkie razem, wszystkie trudności, które się pojawią i lęki, które budzi fakt posiadania dziecka... wszystkie rzeczy ważniejsze... to będzie kompletnie bez znaczenia... dziś o zrezygnowaniu z ważnych dla siebie kwestii myślimy jak o stracie - ale dzieci zmieniają priorytety...
Dasz sobie radę...
