Tak czytam ostatnie kilkanaście postów i jestem lekko przerażona, czemu przy tak złym samopoczuciu nie bierzecie leków ani nie chodzicie na psychoterapię.. Ja wiem, że leki bee, fuu i w ogóle trujące dla dziecka, ale od tego są by wszystko wyprostować. Nie mogę sobie wyobrazić jak można mieć tak bardzo gdzieś swój stan, tym bardziej będąc w ciąży. Nie wyobrażam sobie tego by non stop narzekać na to jak się źle czuję i jak bardzo nie mogę normalnie funkcjonować, a kompletnie nic z tym nie robić. W Polsce zdarzają się dobrzy psychiatrzy, którzy mają zdrowe podejście do brania leków w ciąży. Mogę polecić takiego w Warszawie i Olsztynie. Ja biorę leki całą ciążę i tylko dzięki temu mogę się nią cieszyć. Próba odstawienia była głupotą i gdyby nie zdrowy rozsądek mój i moich bliskich, to nie wiem czy bym się nie zakatowała na amen. Niedługo poród, dziecko jest zdrowiutkie pod każdym względem i fika jak szalone. Z USG wszystko idealnie, dodatkowe testy zrobione - też dobre. Nie czytam już postów tu od jakiegoś czasu, bo mi się we łbie kotłuje od opisu tych objawów, na które jest rada - znaleźć dobrego lekarza i poczytać trochę artykułów na temat wpływu psychotropów na ciążę. Są oczywiście leki groźne, ale są też takie, które można uznać za dobrze sprawdzone i bezpieczne. W całym internecie, zarówno po polsku, jak i po angielsku nie znalazłam opisanego konkretnego przypadku kobiety, która z powodu leków psychotropowych urodziła chore czy zdeformowane dziecko. Takiego przypadku nie zna też mój psychiatra, choć wspomina, że wg niektórych rodziców, dzieci te są bardziej płaczliwe, ale to ich subiektywna ocena. Mogą mnie uznać za złą matkę, ale jeśli mam wybierać między dobrem dziecka, a dobrem nas obojga, to wybieram to drugie.
ja po glukozie trafiłam na kozetkę na godzinę bo było mi słabo i zasłabłam, niestety po tym zdarzeniu lęk przed lękiem się uaktywnił. Taki ze mnie wrażliwiec