Drożność jajowodów-badanie

[karina1988]

Narazie nie. Gin wysyła mnie na drożność i zastanawiałam się, co może wyjść na tym badaniu - oprócz samej niedrożności oczywiście. Do tego ja trochę panikuję, bo naczytałam się o wielkim bólu, a ja na bank będę mieć jakieś zrosty, bo miałam wycinany wyrostek, a po tym podobno robią się zrosty :/

Z tego co sie orientuje teraz droznosc na chwile obecna robi sie juz ze znieczuleniem. Slyszalam o przypadkach bez znueczulenia ale to jakies odlegle czasy.

 

[Pixies]

Z tego co sie orientuje teraz droznosc na chwile obecna robi sie juz ze znieczuleniem. Slyszalam o przypadkach bez znueczulenia ale to jakies odlegle czasy.

Nie wiedziałam, ale to by było super - dzięki! Pocieszyłaś mnie!

 

[porzeczka97]

Nie wiedziałam, ale to by było super - dzięki! Pocieszyłaś mnie!

Tez czytałam o znieczuleniu i czytałam o dziewczynach które pisały że bez znieczulenia wcale nie boli. Jeszcze nie mialam tego, więc z własnego doświadczenia nie powiem ale tak czytałam. Człowiek już taki jest, wujek Google w ruch od raz ale co zrobić, też zaraz czytam i obstawiam najgorsze scenariusze a to wcale nie musi być tak źle

 

[karina1988]

Napewno w szpitalu w ktorym leżałam tydzień temu na NFZ (Karowa, Warszawa) robia ze znieczuleniem, wiem bo inne dziewczyny opowiadaly Głowa do gory, bedzie dobrze

 

[Pixies]

Jakby mnie ktoś zapytał, czy sprawdzać wyniki w internecie, albo googlować jakieś symptomy, czy badania, to bym powiedziała, że to bez sensu. Ale sama to robię hahaha - to jest silniejsze ode mnie. A potem właśnie się naczytam i panikuję.
Dobrze, że mnie podniosłyście na duchu W piątek idę do gin i pewnie juz da skierowanie na drożność.

 

[porzeczka97]

Jakby mnie ktoś zapytał, czy sprawdzać wyniki w internecie, albo googlować jakieś symptomy, czy badania, to bym powiedziała, że to bez sensu. Ale sama to robię hahaha - to jest silniejsze ode mnie. A potem właśnie się naczytam i panikuję.
Dobrze, że mnie podniosłyście na duchu W piątek idę do gin i pewnie juz da skierowanie na drożność.

A potem nam opowiesz

 

[Pixies]

A potem nam opowiesz

jasne!

 

[porzeczka97]

jasne!

Mogę Wam się wyżalić? Byłam dziś u koleżanki, rówieśniczki z technikum. Ma synka 3 lata i córeczkę 2 miesiące.. w dodatku nazwała ją tak jak ja zawsze mówiłam że nazwę swoją (Emilka) . Pierwszy raz ją widziałam. Popłakałam się. Powiedziałam jej że dlatego że taka mała słodka i bardzo podobna do niej, chyba uwierzyła. Tego nie wiem. Ale Wy wiecie z jakiego powodu to było.. nie mogę tego wytrzymać psychicznie że niektórzy z wpadki mają takie piękne, zdrowe Maleństwa . A drugi stara się latami, jest w stanie zapewnić dobry byt temu dziecku a nie wychodzi to jest tak przykre i przygnębieniajace że już nie daję rady serio. Nie wiem już co robić narzeczony 31 lat też chciałby już. Ogólnie to mnie wspiera zawsze. Kiedyś w sobotę popilismy wieczorem we dwoje i mówił że chciałby dziecko, po dwóch latach drugie, ale problem z pierwszym a gdzie mowa o drugim.. też bym tego chciała. Mamy dom, 3 pokoje, akurat idealnie. Tylko potomstwa brak. Teraz zamknąć się w sobie i nigdzie nie jeździć jak każdy ma dzieci. Moja najlepsza przyjaciółka rodzi za miesiąc, pklocilam się z nią o tak błaha sprawę żeby tylko z nią nie rozmawiać..na celu miałam Nie słuchać o jej ciąży. Ale co to będzie jak ona urodzi i pojadę ją odwiedzić, bo przecież tak wypada.. boję się tego ogromnie. Tylko jedna moja koleżanka nie ma dzieci a planuje zrobić sobie w grudniu..robi testy owulacyjne, chodzi do gina, robi wyniki krwi i wskazuje że wyjdzie za pierwszym strzałem. Co ja wtedy zrobię zostane tylko ja. Chyba tego nie zniosę. I gdzie nie pojadę wszędzie dzieci, a to batona im zawieść zawsze, a to jakies kinderki s koleżanki "a kiedy ją Twoim będę zanosic słodycze?" . I to głupie "przyjdzie czas to będziesz nosić" - a w duchu "chyba kur** nigdy!" Ja pierdziele, jak mnie to dobija to głowa mała. Wiem że tylko wy mnie zrozumiecie

 

[Pixies]

Mogę Wam się wyżalić? Byłam dziś u koleżanki, rówieśniczki z technikum. Ma synka 3 lata i córeczkę 2 miesiące.. w dodatku nazwała ją tak jak ja zawsze mówiłam że nazwę swoją (Emilka) . Pierwszy raz ją widziałam. Popłakałam się. Powiedziałam jej że dlatego że taka mała słodka i bardzo podobna do niej, chyba uwierzyła. Tego nie wiem. Ale Wy wiecie z jakiego powodu to było.. nie mogę tego wytrzymać psychicznie że niektórzy z wpadki mają takie piękne, zdrowe Maleństwa . A drugi stara się latami, jest w stanie zapewnić dobry byt temu dziecku a nie wychodzi to jest tak przykre i przygnębieniajace że już nie daję rady serio. Nie wiem już co robić narzeczony 31 lat też chciałby już. Ogólnie to mnie wspiera zawsze. Kiedyś w sobotę popilismy wieczorem we dwoje i mówił że chciałby dziecko, po dwóch latach drugie, ale problem z pierwszym a gdzie mowa o drugim.. też bym tego chciała. Mamy dom, 3 pokoje, akurat idealnie. Tylko potomstwa brak. Teraz zamknąć się w sobie i nigdzie nie jeździć jak każdy ma dzieci. Moja najlepsza przyjaciółka rodzi za miesiąc, pklocilam się z nią o tak błaha sprawę żeby tylko z nią nie rozmawiać..na celu miałam Nie słuchać o jej ciąży. Ale co to będzie jak ona urodzi i pojadę ją odwiedzić, bo przecież tak wypada.. boję się tego ogromnie. Tylko jedna moja koleżanka nie ma dzieci a planuje zrobić sobie w grudniu..robi testy owulacyjne, chodzi do gina, robi wyniki krwi i wskazuje że wyjdzie za pierwszym strzałem. Co ja wtedy zrobię zostane tylko ja. Chyba tego nie zniosę. I gdzie nie pojadę wszędzie dzieci, a to batona im zawieść zawsze, a to jakies kinderki s koleżanki "a kiedy ją Twoim będę zanosic słodycze?" . I to głupie "przyjdzie czas to będziesz nosić" - a w duchu "chyba kur** nigdy!" Ja pierdziele, jak mnie to dobija to głowa mała. Wiem że tylko wy mnie zrozumiecie

Mam podobnie - presja i niepowodzenia trochę już siadają na głowę. Na szczęście wśród znajomych nie wszyscy mają dzieci i też w rodzinie nie każdy może - więc juz większość ostrożnie podchodzi do tematu i przynajmniej nie muszę zmagać się z życzeniami na święta typu "ah ah a nastepne swieta to juz napewno w wiekszym gronie!" - wiecie o co chodzi. Ale czasem też mnie dopada dół. Niby nie płaczę przy znajomych, ale zdarza się zupełnie od czapy - wpadnie do głowy jakaś myśl i nagle ryk. Ostatnio popłakałam się na cytologii w gabinecie położnej - babka w ogóle nie ogarnęła co się dzieje . Czasem w pracy też sobie pochlipie - ale na szczęście pracuję teraz z domu i nikt nie widzi. Wiadomo - są lepsze i gorsze dni i jak jest ciężko to trzeba sobie pozwolić na chwilę smutku, trochę sobie ulżyć, żeby potem się pozbierać i iść dalej.