reklama
Forum BabyBoom

Dzień dobry...

Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.

Ania Ślusarczyk (aniaslu)

  • Czy pomożesz Iwonie nadal być mamą? Zrób, co możesz! Tu nie ma czasu, tu trzeba działać. Zobacz
reklama

Malutka historia

L

Lucky

Gość
Moje życie zaczęło się w połowie stycznia, nikt nawet nie wiedział o moim istnieniu. Zrobiłem rodzicom małą niespodziankę, mama na początku była przerażona moim nadejściem, a tata był zachwycony tą wiadomością. W 3 tygodniu mojego życia bawiłem się u rodziców na weselu, a mamusia nawet nie wiedziała, że nosi taką małą istotkę pod sercem. Byłem grzecznym dzieckiem od samego początku, nie przeszkadzałem mamie, spokojnie rozwijając się w jej brzuszku. Nie zakłócali mi spokoju, aż do 25 lutego kiedy podglądali mnie, miałem wtedy 6.4 mm
Taka ze mnie była słodka fasolka. W tym czasie rodzice dostarczyli mi ogromną dawkę miłości, czułem, że cieszą się mną.
I tak rosłem z dnia na dzień. Rodzice znów postanowili mnie podejrzeć 23 marca, wtedy to już byłem dużą dzidzią, miałem rączki i nóżki, ale na razie wystarczy tego podglądania. Moje mieszkanko znacznie się pomniejszyło, czułem się o wiele bardziej ściśnięty, choć było mi cieplutko i czułem się w nim bezpiecznie.
Uwielbiałem jak mama mnie kołysała, tak dobrze mi się zasypiało, a wieczorami mogłem trochę poskakać, żeby nie dać o sobie zapomnieć rodzicom. I jeszcze nie zapomnę tego głaskania mojego mieszkanka i mówienia przez tatę słodkich słówek. Mój spokój zakłócała czasem muzyka słuchana przez tatę, ale z biegiem czasu przyzwyczaiłem się do tego, a wręcz polubiłem.
Wreszcie nadszedł czas 23 maja na kolejne podglądanie mnie przez rodziców. Tym razem tatuś nagrywał wszystko na kamerę, po przyjeździe do domu pokazali nagranie wszystkim domowinką, chwaląc się mną. Poczułem się najszczęśliwszy na świecie. Chcieli także zobaczyć co mam między nóżkami, ale nie ma tak dobrze, ścisnąłem mocno nogi, pomachałem rączką i odwróciłem się pokazując swój kuperek. Koniec oglądania, popatrzyli sobie trochę na mnie, wiem, że dodałem im tym wiele radości.
Później słyszałem jak mama z tatą sprzeczali się czy jestem chłopcem czy dziewczynką, a nich się zastanawiają. Od niedawna moje mieszkanko zrobiło się pokaźniejsze, w końcu ja też już byłem dużym dzieckiem i potrzebowałem troszkę miejsca. Pamiętam jak mama pierwszy raz usłyszała moje serduszko, czułem, że jej serce zaczęło natychmiast mocniej bić.
Byłem najważniejszy na świecie do momentu kiedy moi rodzice kupili sobie psa. Poświęcali mi mniej czasu, a ten śierściuch skakał po moim mieszkanku zakłócając mi spokój. Od czasu do czasu musiałem mamie sprzedać kopniaka, żeby o mnie sobie przypomniała. W ostatnim czasie tata zaczął częściej do mnie mówić, a ja nie mogłem mu odpowiedzieć więc kopałem w brzuszek., aż podskakiwał. Pamiętam dzień w którym rodzice postanowili wyjechać ze mną na wakacje i musze powiedzieć, że ten pomysł całkiem mi się spodobał. Żeby nie przemęczyć się za bardzo podróżą przespałem wraz z mamą prawie całą drogę. Obudziłem się jak byliśmy już na miejscu, zupełnie wypoczęty i wyspany. Rodzice zabrali mnie na spacerek na plażę. Raz mama wskoczyła do wody i zmoczyła cały mój domek, było strasznie zimno ale wiedziałem, że w ten sposób może się odprężyć. Drogę powrotną wspominam o wiele gorzej, bo strasznie trzęsło, nie mogłem spać ani ja ani mama.
I nadszedł czas na kolejne podglądanie 5 sierpnia. Słyszałem jak rodzice dzień wcześniej dyskutowali, że wreszcie poznają płeć, ale się pomylili, bo znowu ścisnąłem nóżki. Zrobili mi 3 zdjęcia i mówili, że jestem podobny do taty. Podobno odziedziczyłem po nim kształt główki i nosek.
Hmmm a co będę miał po mamie??? Zrobiłem im jeszcze jedna niespodziankę ułożyłem się główką do góry, bo tak jest mi o wiele wygodniej.
W ostatnim czasie mama zaczęła przygotowywać dla mnie wyprawkę, aby mi niczego nie zabrakło, gdy przyjdę na świat. Musze wam powiedzieć, że mam całkiem głośno w tym brzuszku, słyszę bijące serduszko mamy i jej czuły głos przemawiający do mnie.
W końcu nadszedł kres kłótni rodziców na temat mojej płci. Nastąpiło to 2 września, czułam napięcie mamy, oczekującej na werdykt lekarza. Ale nie ma tak szybko najpierw trzeba mnie pomierzyć. Po wymierzeniu lekarz oznajmił, że ważę już 2441 g i jestem zupełnie zdrowa. Tatę i tak to nie uspokoiło, ciągle wypytywał o płeć. Nadeszła w końcu wielka chwila, wyjawił prawdę, którą ukrywałam tak długo, iż jestem dziewczynką. Czułam, ze mama jak by mogła to by skakała z radości. Porobili mi jeszcze kilka fotek , poczym szczęśliwi wróciliśmy do domu.
Od tego czasu minął prawie miesiąc, jestem już dużym i silnym dzieckiem, ale nie zamierzam jeszcze przyjść na świat. W brzuchu jest mi dobrze i przytulnie, trochę ciasno, ale da się wytrzymać. Nawet mam zabawkę, opiszę wam ją dokładnie, jest to taki jak gdyby kabel telefoniczny, na zewnątrz mówią na to pępowina.
Strasznie dobrze mi w tym brzuszku u mamusi, wcale nie chcę wychodzić, choć już czas na mnie.
Mama jeździ ze mną co drugi dzień do szpitala, żeby posłuchać mojego serduszka i zobaczyć czy nie pojawiły się żadne skurczyki, ale ja jestem uparta i wcale nie śpieszy mi się do wyjścia.
Teraz często mnie podglądają w brzuszku, lekarz już trzykrotnie potwierdził, ze jestem dziewczynką.
Aż w końcu we wtorek pojechałam z mamą i tatą do szpitala. Najpierw mama dała dokumenty, potem się przebrała i na końcu zmierzyli jej miednicę, żeby sprawdzić, czy dam
radę się przedostać na zewnątrz,
a potem wysłali nas na salę porodową.
Rodzice byli już maksymalnie podekscytowani. Gdy byliśmy już na górze podłączyli KTG, a następnie kroplówkę, abym wreszcie wyszła z brzuszka. Pani położna zgasiła światełko i tak w romantycznym klimacie siedziałam sobie z mamą
i tatą. Na szczęście nie udało im się wywołać skurczy, co oznaczało dzień dłużej siedzenia dla mnie w brzuszku. Przyszedł lekarz i doszedł do wniosku, że nie ma co mamy męczyć i wysłali ją spać. Jeszcze trochę poczekałyśmy z tatą, aż przyjedzie po niego wujek i przywiezie nam jedzonko. Była już godzina 23 a mama wraz ze mną opychała się hamburgerem z Mc Donalda. Potem mama poszła na salę i plotkowała sobie o mnie z taką Panią.
Wstałyśmy o 7, a już o 7.30 zabrali nas na salę porodową i znów podłączyli tą okropną kroplówkę i podłączyli KTG, aby posłuchać mojego serduszka. Następnie mama zadzwoniła po tatę i powiedziała, ze może się powoli zbierać do nas. W między czasie spacerowałam sobie z mamą po korytarzu i słuchałyśmy jak krzyczą moi koledzy. Zrobiłam się głodna, mama chyba też, bo strasznie jej burczało w brzuszku, ale na szczęście tata nam przemycił batonika,
którego skonsumowałyśmy w toalecie. Potem poszłyśmy na salę i znowu mi podłączyli aparat, aby posłuchać serduszka.
Przed wyjściem postanowiłam sobie pospać, ale mi nie dawali, ciągle przychodziła Pani położna i potrząsała moim mieszkankiem. Mama już dostała chyba z 5 dawek oksytocyny, lecz ja byłam twarda i nadal nie chciałam wyjść i szły te dawki dalej i dalej.
W końcu przyszła Pani doktor i oznajmiła, że koniec zabawy, oj wtedy to się zaczęłam bać. O godzinie 14.05 przebili moje mieszkanko, zaczęło mi się
robić coraz ciaśniej.
Po tym zabiegu mamusia miała skurcze już co minutę, oj strasznie krzyczała. Następnie przyszłą Pani położna i powiedziała, że mama może dostać już znieczulenie, w między czasie wstrzyknęli jej jakiś narkotyk, po który zrobiła się nieco bardziej wesoła. Po godzinie przyszedł przesympatyczny Pan anestezjolog i zabrała się do swojej brudnej roboty. I wcale mamie nie chciał podać znieczulenie, bo mówił, że nieprawidłowo oddycha. Następnie mama położyła się na boczku i mocno ścisnęła rękę taty. Po podaniu znieczulenia mama zdecydowanie lepiej się czuła, co półtorej godziny tatuś biegał po lekarza, aby podał kolejną dawkę znieczulenia. Była jeszcze długa droga przede mną, a mamusia już bardzo nafaszerowana oksytocyną. O 20 zaczęły pojawiać się delikatne Skórcze parte i przynieśli nam piłeczkę. Pani położna się z mamusi śmiała, bo skakała bardzo nerwowo, a ja myślałam, ze mi zaraz główkę urwie. O 21 podłączyli znowu KTG, moje serduszko pracowało prawidłowo,
a skurcze były już bardzo mocne. Mamusia zdążyła jeszcze zrobić siusiu i powiedziała tacie, żeby pobiegł po Panią położną, bo zaczyna rodzić. Wtedy wiedziałam, że zostały mi ostatnie minutki w brzuszku. Szybko przybiegł lekarz, położna i ktoś tam jeszcze, zrobiło się wielki zamieszanie. Rozmontowali łóżko, wzięli mamie nogi no góry i zaczęła przeć, ale to było okropne uczucie jak mnie wypychała. Mama krzyczała, że nie da rady, ale lekarz ciągle odpowiadał na to: Beata dasz radę, szybko nabierz powietrze i przemy…i przemy i przemy. Mama krzyczała w niebogłosy, aż podobno było ją słychać na oddziale noworodkowym. Nadeszły ostatnie trzy pchnięcia no i ciach nożyczkami. W ciągu kilku sekund wydostałam się na zewnątrz, głośno krzyczałam, widziałam kilka głów pochylonych nade mną, położyli mnie na brzuszku mamusi. Tatuś przeszczęśliwy stał obok nas i mama też byłą chyba najszczęśliwsza na świecie. Nie powiem w brzuszku jest super, ale na zewnątrz też nie jest źle.
Wreszcie ujrzałam moich rodziców, a oni mnie, była to taka cudowna chwila. Personel zajął się badaniem mnie, a tatuś pstrykał zdjęcia, jedno po drugim. Potem mnie zważyli i zmierzyli, ważyłam 3635 grami i miałam 56 cm długości. Następnie ubrali i wysłali z tatusiem na spacer, żeby mama mogła sobie troszkę odpocząć. Tata mnie pokazał babci, wujkowi i cioci. Niestety zabrali mnie od mamusi na całą noc i przywieźli do niej dopiero rano, ale musze to zrozumieć, bo w końcu strasznie wyczerpana była. Z rana przyjechał do mnie też tata i kupił mamusi bukiecik różyczek. Byliśmy razem teraz wszyscy we trójkę, bardzo szczęśliwi. Na Sali na której byłam z mamą były jeszcze dwie koleżanki i jeden kolega, strasznie krzyczały w nocy, ale ja też nie dawałam im pospać. Teraz przyszła pora na odwiedziny, przyjechała do mnie babcia, potem ciocia. Po trzech dniach spędzonych w szpitalu wreszcie nas wypuścili z stamtąd do domku. Opatulili mnie, przykryli kocykiem, włożyli w fotelik i jazda do domku. Czekała na mnie tam urządzony cieplusi pokoik i inni domownicy. Nawet Doxa się ucieszyła na nasz widok, tylko była trochę o mnie zazdrosna, ale to jej już przeszło. I od tego czasu zaczęłam koncertować rodzicą po nocach, mama to mnie nawet nazywała małą terrorystką. Teraz jest coraz lepiej, trzeba przyznać, że trochę więcej śpię i mamusia z tatusiem mogą troszkę odpocząć, ale nie za dużo.
 
reklama
Jolik dzięki, ale histotia jest jeszcze nie dokończona, w orginale mam ją ze zdjęciami moimi,brzusia i z USG. Potem wydrukuję łądnie wszystko, zrobię drewniną okłądkę, powypalam na niej literki i palaluję lakierem.
 
To mała bedzie miała super pamiątkę ! Powiedz tylko kiedy Ty na wszystko znajdujesz czas ? Ja już się uczyć nie muszę, a nie mam czasu zająć się opisem zdjęć w albumie nie mówiąc już o "Wielkiej Księdze Maleństwa" :-( No oczywiście mogłabym to robić w tej chwili ale potrzebuję od czasu do czasu zajrzeć na forum :-)
 
Kochane czasu niestety mam mało,
czasem już nawet mam wątpliwości ze nadążę ze wszystkim
i brak wiary. Ale fakt jest taki że ciążko się uczyć i mieć dzicko,
ale dam radę.
A na pisanie moiej malutkiej historii starm się zawsze znaleźć chwilę
 
no ladnie Lucky, ale wlasnie skad Ty na to masz czas?? :)
Ja to chaba zaraz wydrukuje moj opis porodu, ktory tutaj wpisalam, zeby nie zapomniec :laugh:
 
hihi Orzech, ja swój opis porodu mam w tradycyjnym pamiętniku, a węższy, ten wklejony do moich porodów również w wordzie ;)
 
reklama
26.12.2006 roku odbył się mój chrzest,
przyjechało dużo gości i mam nawet jeszcze jednych nowych rodziców, wujka Tomka i ciocię Monikę. Ubrali mnie w śliczną białą sukienkę, ksiądz mnie oblał zimną wodą wrrrrrrrr Byłam grzeczna nawet nie płakałam.
Teraz mam już 3 miesiące, ważę 6900 gram, ale ze mnie duża kobitka nie??? Znowu czeka mnie szczepienie, oj bardzo tego nie lubię, no ale cóż takie życie. Potrafię już sama sobie trzymać zabaweczki, cały świat mnie interesuje. Próbuję już nawet sama siadać.
Skończywszy trzy miesiące trafiłam do szpitala, ponieważ miałam biegunkę. Najpierw została ze mną tata, a następnie mama.
Ogolili mi włosk.buuu a takie długie i ładne już miałam.
Oj a tatuś bardzo chce, żebym miała długie jak będę duża. Na szczęście szybko stamtąd wróciliśmy do domku. Ale jest jeden plusik mogłam już jeść marchewe….pycha.
Najfajniejszym zajęciem jest kąpiel…sprawia mi mnóstwo radochy.
A jak jest dużo wody to tak chlupie, ze cała podłoga jest mokra
Teraz przesieli mnie do łazienki, ale tam też mi się podoba. Ładną mam wanienkę, mamusia sama kolorek wybierała, a tatuś cały czas upierał się przy niebieskim.
Najbardziej nie lubię ubierania…kąpać się rzecz wspaniała, ale ubierać już nie. Duża już ze mnie dziewczyna co nie???
A w oczekiwaniu na jedzonko, uwielbiam ssać paluszki.
Ostatnio wybrałam się na spacer z tatą i mamą do siostrzyczki Paulinki.
Jak przyszłam to mała spała, ale zaraz ją obudziliśmy. Troszkę sobie na siebie popatrzyłyśmy…fajna z niej dzidzia mówię Wam.

A zobaczcie jakie ma pucie..jak będziemy starsze do będziemy się razem bawić i pewnie wspólnie chodzić do szkoły
Dostaję już nawet obiadki, są dość dobre, ale dziwnie jednak smakują.
A w dodatku muszę jeść łyżeczką.
Od mojego urodzenia minęło już pięć miesięcy. Potrafię już siedzieć, ale jedynie z podtrzymaniem. Często spaceruję sobie po dworku z rodzicami. Choć nie za bardzo lubię siedzieć w wózeczku, wolałabym, żeby mnie nosili na rączkach.
Mamusia robi mi nawet Kumyczki…oj chyba mnie mocno kocha.
Przeżyłam kolejne szczepienie….a jak mnie tyłeczek i rączka od niego bolała, aż się gorączki nabawiłam. Ważę już 7600 gram i mierzę 69 cm.
Tuż przed świętami 15 IV 2006 roku wyszły mi na raz dwa pierwsze ząbki. Troszkę płakałam, ale nie było tak źle.
 
reklama
Do góry