Witam Dziewczyny potrzebuje porady albo jakiegoś zrozumienia . Mieszkałam całe życie w mieście związałam się z mężczyzną który mieszka na wsi w skrócie- przyprowadziłam się do niego i do jego rodziców . Po dwóch latach zaszłam w ciążę mój syn ma teraz 2 lata i na chwilę obecną cały czas siedzimy u nich nie mam znajomych nie mam nikogo rodziców mam od wsi 25 kilometrów do miasta . Czasami łapie dola i ogarnia mnie smutek , bo ciągle siedzie z dzieckiem i z teściową w domu . Mój chłopak pracuje na warsztacie jako mechanik . Wiadomo między kolegami bo go w trakcie pracy odwiedzają bo jest szefem . Najgorzej w weekend jak zbliża się piątek czy sobota przeważnie jest tak że o tej 18
Skończył juz prace i zamiast wrócić do domu do nas do dziecko do rodziny to zawsze woli ten czas spędzić z kolegą a zwłaszcza ze swoim przyjacielem którego nie lubię bo przez niego moj partner dość często przychodzi napity do domu albo juz jest pozno i nie widzi dziecka wgl . W niedzielę jak wiadomo jest dzień wolny od pracy to chwilę się z nim pobawi a tak to by sobie odpoczywał całą niedzielę przy telewizorze niestety dziecko jest ruchliwe i ono nie będzie stało w miejscu . A jemu się nie chce nawet z nim pobawić , nie zmieni wgl pampersa jak sama mu nie powiem to go wgl nie wykąpie , jak Mały o 21 mówił że chce jeść to powiedział żebym ja poszła bo jemu się nie chce bo jest zmęczony . Ja też jestem zmęczona i cały czas jak Mały się budzi w nocy to ja zawsze muszę wstawać do niego nawet przez weekend . A najgorsze jest też to że zabrania mi się spotykać jedyna koleżanka która mieszka w mieście niedaleko mojej mamy bo on twierdzi że ona jest dla mnie za głupia i ma zły wpływ . A jak mu powiedziałam że ty możesz się ze wszystkimi spotykać a ja nawet na chwilę koleżanki nie mogę odwiedzić . Ze on mi wszystkiego zabrania a ja jemu juz nic nie mogę zabronić . Jak więcej siedział ze swoim przyjacielem i jak zadzwoniłam do niego czy juz wraca to mówił tak tak juz wracam to wrócił po 2h a jak ja byłam u koleżanki to juz musiałam wracać i ganiać za każdym jego piernieciem . I cały czas mówił że ja dramatyzuje , że czemu becze , że ja zawsze problemowa jestem . Ja po prostu mam tak czasami że brakuje mi u niego zrozumienia nie wiem czy ja może rzeczywiście przesadzam . Ale dla mnie to też nie jest łatwe , nie dosyć że to ja się przyprowadziłam z miasta na wieś bo się zakochałam , ciężko mi było się przyzwyczaic no ale się przyzwyczaiłam , to jeszcze nie mam tu nikogo , teściową mnie czasami denerwuje bo jak dziecko idzie do niej to na wszystko mu pozwala i on sie robi nie dobrze Ja mu jak zabronię to juz mnie nie słucha bo babcia na wszystko pozwala , dziecko wchodzi na blat od kuchni i go tak trzyma żeby mógł sobie brać co chce . Po trzecie nie jestem u siebie . Nie zrobie nie posprzątam jak ja chcę bo wiadomo że to ma być tak jak teściową chce . I również mój partner ostatnio dużo nadużywa alkoholu potrafił się nawalić w cztery litery na urodziny naszego synka oczywiście nie nawalił się na tych urodzinach tylko z kimś innym był . Był mi taki wstyd jak wrócił taki do domu a zwlaszcza szkoda mi dziecka bo ciagle wolał tato . Co prawda w kwietniu
się wyprowadzamy bo kupiliśmy dom ale do tej pory było mi trudno a mój chłopak zamiast mnie troszkę wesprzeć to oj tylko gada że dramatyzuje przecież krzywda mi się nie dzieje . Czasami jak juz miałam naprawdę taki kryzys i jak wybuchlam płaczem , bo juz mnie to wszystko przerosło , to on jak to zobaczył i mówi do mnie znowu to samo , ta po co znowu beczysz . Myślicie dziewczyny , że to ze mną jest coś nie tak ? Naprawdę potrzebuje pomocy .
Jestem ciekawa jak jemu by było jakby mieszkał w obcym mieście bez żadnych znajomych . Bez nikogo .
Skończył juz prace i zamiast wrócić do domu do nas do dziecko do rodziny to zawsze woli ten czas spędzić z kolegą a zwłaszcza ze swoim przyjacielem którego nie lubię bo przez niego moj partner dość często przychodzi napity do domu albo juz jest pozno i nie widzi dziecka wgl . W niedzielę jak wiadomo jest dzień wolny od pracy to chwilę się z nim pobawi a tak to by sobie odpoczywał całą niedzielę przy telewizorze niestety dziecko jest ruchliwe i ono nie będzie stało w miejscu . A jemu się nie chce nawet z nim pobawić , nie zmieni wgl pampersa jak sama mu nie powiem to go wgl nie wykąpie , jak Mały o 21 mówił że chce jeść to powiedział żebym ja poszła bo jemu się nie chce bo jest zmęczony . Ja też jestem zmęczona i cały czas jak Mały się budzi w nocy to ja zawsze muszę wstawać do niego nawet przez weekend . A najgorsze jest też to że zabrania mi się spotykać jedyna koleżanka która mieszka w mieście niedaleko mojej mamy bo on twierdzi że ona jest dla mnie za głupia i ma zły wpływ . A jak mu powiedziałam że ty możesz się ze wszystkimi spotykać a ja nawet na chwilę koleżanki nie mogę odwiedzić . Ze on mi wszystkiego zabrania a ja jemu juz nic nie mogę zabronić . Jak więcej siedział ze swoim przyjacielem i jak zadzwoniłam do niego czy juz wraca to mówił tak tak juz wracam to wrócił po 2h a jak ja byłam u koleżanki to juz musiałam wracać i ganiać za każdym jego piernieciem . I cały czas mówił że ja dramatyzuje , że czemu becze , że ja zawsze problemowa jestem . Ja po prostu mam tak czasami że brakuje mi u niego zrozumienia nie wiem czy ja może rzeczywiście przesadzam . Ale dla mnie to też nie jest łatwe , nie dosyć że to ja się przyprowadziłam z miasta na wieś bo się zakochałam , ciężko mi było się przyzwyczaic no ale się przyzwyczaiłam , to jeszcze nie mam tu nikogo , teściową mnie czasami denerwuje bo jak dziecko idzie do niej to na wszystko mu pozwala i on sie robi nie dobrze Ja mu jak zabronię to juz mnie nie słucha bo babcia na wszystko pozwala , dziecko wchodzi na blat od kuchni i go tak trzyma żeby mógł sobie brać co chce . Po trzecie nie jestem u siebie . Nie zrobie nie posprzątam jak ja chcę bo wiadomo że to ma być tak jak teściową chce . I również mój partner ostatnio dużo nadużywa alkoholu potrafił się nawalić w cztery litery na urodziny naszego synka oczywiście nie nawalił się na tych urodzinach tylko z kimś innym był . Był mi taki wstyd jak wrócił taki do domu a zwlaszcza szkoda mi dziecka bo ciagle wolał tato . Co prawda w kwietniu
się wyprowadzamy bo kupiliśmy dom ale do tej pory było mi trudno a mój chłopak zamiast mnie troszkę wesprzeć to oj tylko gada że dramatyzuje przecież krzywda mi się nie dzieje . Czasami jak juz miałam naprawdę taki kryzys i jak wybuchlam płaczem , bo juz mnie to wszystko przerosło , to on jak to zobaczył i mówi do mnie znowu to samo , ta po co znowu beczysz . Myślicie dziewczyny , że to ze mną jest coś nie tak ? Naprawdę potrzebuje pomocy .
Jestem ciekawa jak jemu by było jakby mieszkał w obcym mieście bez żadnych znajomych . Bez nikogo .
ale nie chcę narzekać, niektóre użytkowniczki lubią tylko słodko pierdzące.
nie wiem jaki dzień tygodnia, która godzina, przez brak snu niemal straciłam pamięć i mega szwankuje mi wzrok. Szkoda, mam wrażenie że przegrałam życie, a byłam kiedyś taka zaradna i towarzyska 
duuuuzo jest tu dziewczyn, w skoplikowanej sytuacji, poznalam tu sporo fajnych babeczek, niestety te najbardziej wartościowe mało się udzielają. Mam wgl wrażenie że portal został opanowany przez jedno towarzystwo. Ale może uda Ci się tutaj kogoś poznać, mi takie wygadanie dużo daje, jest mi lżej.
Problem w tych postach jest taki, że one są tylko po to żeby pojęczeć i najlepiej, żeby się nad nimi po użalać. Nie oczekują tak naprawdę, ani wsparcia ani pomocy, bo wolą tkwić w takich bagnach po same uszka.
