Staraczki 2022

[Ladycarooo]

Nie mam dobrych wieści… Dziś beta 41 (2 dni temu była 51)

Nie no nie nie nie

 

[Alabama89]

Nie mam dobrych wieści… Dziś beta 41 (2 dni temu była 51)

Kochana, bardzo mi przykro
Chciałabym móc Ci napisać coś na pokrzepienie serca ale wiem, że nic takiego nie można napisać. Jak będziesz chciał się wygadać to pamiętaj jesteśmy tu.

 

[Moonstone]

To jest tak niesprawiedliwe ze ja jebie. Byłam pewna przy tym progu ze będzie dobrze (((( serce mi pęka.

 

[pluto_nova]

Nie wiem jak stary to przyjmie… Nie wiem co mam teraz zrobić… Zostaje mi czekać na krwawienie…

 

[Madame JS]

Komunikat do wszystkich: ogromnie lubie jak mnie informujecie co macie na obiad

Zupa kalafiorowa... ale tylko stary je, bo ja wybywam. Na kolejne szkolne zebranie...

 

[MamaR]

Jakie to życie jest niesprawiedliwe! Tyle się staramy, są dwie kreski, jest radość aż tu nagle jak patelnią w łeb beta spada zamiast rosnąć. Nie tak miało być

 

[krasulkaa]

Nie wiem jak stary to przyjmie… Nie wiem co mam teraz zrobić… Zostaje mi czekać na krwawienie…

Dosyć że my kobiety przezywamy stratę to jeszcze najgorsze przekazanie tych informacji ukochanemu

 

[Lena1984]

Nie chcę Cię straszyć, ale ja w sumie też taka byłam... trudno mi było z domu się oddalić... Ale się odważyłam, Erasmus był, WIEEEELE nowych doświadczeń, wróciłam odmieniona .

Ja myślę, że teraz już będzie z górki, dużo czasu nam po prostu zajęło wrócić do normalnego życia i wspólnego funkcjonowania po śmierci mamy. Mam nadzieję, że wróci odmieniona a nie w odmiennym stanie

 

[Alabama89]

Ja myślę, że teraz już będzie z górki, dużo czasu nam po prostu zajęło wrócić do normalnego życia i wspólnego funkcjonowania po śmierci mamy. Mam nadzieję, że wróci odmieniona a nie w odmiennym stanie

A mogę spytać ile miałyście lat jak zmarła Wasza mama? My teraz z siostra tez się staramy wracać do normalności - ja mam 33, siostra jest o 6 lat starsza. Ja pomimo wieku cały czas byłam dla mamy tym młodszym dzieckiem i to wszytsko jest bardzo trudne.

 

[MamaR]

Aż mi się przypomniało moje pierwsze poronienie. Szłam z mężem na spacer i wogole nie spodziewałam się że beta nie urośnie. Patrzę na ten wynik i myślę że to pomyłka bo przecież był zarodek na USG. Nie wiedziałam jak to mu powiedzieć. Przecież już pół rodziny wie że będzie trzecie dziecko. Serce pęka bo nie tak to miało być, przecież mam dwoje dzieci z bezproblemowych ciąż. W następnej ciąży wszystko ksiazkowo, 12 tydzień skończony a ja nikomu nie mówię o ciąży choć już ten moment kiedy ciąża jest bezpieczna nastał. Jade na badania prenatalne podekstytowana, wchodzę do gabinetu z myślą że poznam wkoncu płeć, jeszcze rzucam tekstem by ginekolog film na płycie mi nakręcił. A on mówi że zanim zacznie nagrywać to sprawdzi czy wszystko ok, niestety nie ma dobrych wieści. I znów jakby mi niebo na głowę spadło, przecież dziecko śpi, na pewno jak zjem snickersa to się obudzi. Ale nie, nie ma złudzeń. Nic się nie da zrobić, nie ma czego badać. Przykro mi. Nawet mi zdjęcia nie dał na pamiątkę ale mam obraz mojego dziecka przed oczami codziennie, takie maleńkie, śpiące, z rączkami i nóżkami zwisającymi . Minęły prawie 3 miesiące od tego dnia a ten obraz z USG mam non stop przed oczami.