Objawy lekowe u 4 latka

[Kasiekiej]

Witajcie kochani!!
Jestem mamą 4 letniego Kacperka. Od jakiegoś czsu nasz synek przerażająco boi się zostać sam np. w swoim pokoiku. Jego wyobraźnia jest coraz bujniejsza. Panicznie boi się wyimaginowanych przez siebiue postaci. Wiem ze w wieku przedszkolnym mogą pojawić się elementy strachu u malca, jest to wpisane w rozwój dziecka, ale boję się czy aby nasz synek nie przekracza pewnych norm. Czy macie lub znacie podobne sytuacje? Czy może powinnam udać się do specjalisty, czy to raczej normalne?

 

[nikita33]

Mój synek jest w podobnym wieku i też zdarza mu się, że czasem się czegoś boi, szczególnie dotyczy to sytuacji lub postaci z bajek (jest taka jedna wieczorynka, którą z uporem ogląda, a potem twierdzi, że się boi i że będzie mu się śniła w nocy). Ale te "strachy" nie są jakoś bardzo nasilone, jak się go zagada na inny temat, to szybko zapomina, że czegoś się wystraszył. Generalnie jeśli się czegoś boi, to przeważnie jest to po prostu coś, czego nie rozumie. Nie ma na pewno takich napadów lęku, jakie Ty opisujesz. Córka koleżanki miała taki okres, że bała się zostać sama w pokoju, ale to minęło bardzo szybko.
Z pewnością nie zaszkodzi zainteresować się, skąd te lęki u Twojego synka się biorą, może wynikają z jakiejś konkretnej sytuacji, a może jego bujna wyobraźnia produkuje takie straszne postacie, bo ogląda właśnie jakieś bajki, w których podobne postaci występują. Może powinnaś bardziej kontrolować, co maluch ogląda. W końcu pomysły na te postaci, które mu się rodzą w głowie skądś musi czerpać.... na pewno nie zaszkodzi poradzić się specjalisty, choćby przedszkolnego psychologa, jeśli dziecko do przedszkola chodzi.

pozdrawiam
nikita

 

[Malina33]

Uczucie strachu czy lęku jest powszechne i naturalne wśród dzieci w różnym wieku. Wiele dzieci nie chce zostawać samo w swoim pokoju tak jak to w przypadku Pani Syna. Tego rodzaju lęki nie powinny wzbudzać szczególnego niepokoju ponieważ są przejawem kolejnych etapów rozwoju dziecka. Nie należy ich jednak bagatelizować. Na początek radziłabym aby Pani porozmawiała z synem na temat tego dlaczego nie chce zostać sam w pokoju. Proszę zapytać czy coś się stało. Może Pani próbować wyjaśnić dziecku, że nic mu nie grozi, że może swobodnie bawić się w pokoju a gdy coś się wydarzy w każdej chwili może przyjść i powiedzieć, bo Pani jest tuż obok. Dziecko musi mieć poczucie bezpieczeństwa, musi czuć, że nie zostało samo, a w razie problemów jest ktoś przy nim. Jeżeli Pani syn boi się ciemności nie może pani zostawiać go pokoju bez zapalonego światła. Gdyby zdarzyło się tak, że przebudzi się w nocy, będzie przerażony. Dlatego też radziłabym zostawiać zapaloną lampkę. Jeżeli dziecko nie będzie mogło zasnąć może Pani chwilę przy nim zostać. Dziecko ma w ten sposób szansę na stopniowe oswajanie się z nocą z ciemnością. Trzeba pamiętać, że dzieci mają wyobraźnię, w której może być pełno potworów, duchów i innych postaci niestety często widzianych w bajkach lub w filmach dla dorosłych. Być może chłopiec zobaczył coś w telewizji co sprawiło że nie chce zostawać sam. Proszę obserwować czy nie ma on dostępu do tego typu filmów czy też bajek. Pozdrawiam.

 

[KP3]

Witaj Kasiekiej,

W tym wieku wyobraźnia dzieci zaczyna się niesamowicie rozwijać, przychodzą wtedy dzieciom rzeczy do głowy z którymi często mogą sobie nie radzić. Wspierajcie go, wykazujcie się zrozumieniem. Najlepiej spisujcie rzeczy o których mówi, jego lęki i obawy z datą. Po jakimś czasie, będziecie mieć przejrzyście pokazane czy lęki utrzymują się, wygaszają, czy wzmacniają. W tym wieku przeważają szczególnie lęki słuchowa - choć mogą się też mieszać z wizualnymi, czyli może wyobrażać sobie potwory, zwierzęta, groźnych ludzi, bać się tłumu, głośnych miejsc, czy przeciwnie - całkowitej ciszy leżąc samotnie w łóżku przed snem itp. Dobrze opisali to Frances L. Ilg, Louise Bates Ames, Sidney M. Baker w książce "Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat.", strony: 156 -160. Cała książka jest generalnie warta polecenia. Potrzebne jest ograniczenie wszelkich możliwych źródeł z których może brać "inspiracje" do swoich wyobrażeń, to znaczy gry, czy bajki z dużą ilością bodźców wizualnych, czy słuchowych. Starajcie się tłumaczyć mu pewne zjawiska, których ew. może się bać (spotkałam się z przypadkiem, gdzie dziewczynka w wieku 6 lat płakała, że wszyscy zginiemy, gdy nadchodziła burza, której panicznie się bała). Trzymajcie rękę na pulsie, ale też dajcie mu samemu przezwyciężyć te lęki, musi nauczyć się radzić sobie ze strachem, panowaniem nad wyobraźnią i odróżnieniem jej od rzeczywistości.