Ja z moim M znam się stosunkowo krótko i jest młodszy ode mnie (ale tu na forum widzę że wiele dziewczyn tak ma
. Jest dla mnie największym wsparciem i w ogóle nie bierze pod uwagę niepowodzenia i w każdej chwili utwierdza ze będziemy walczyć dopóki będą możliwości. Jest to dla mnie bardzo ważne bo problem leży tylko po mojej stronie (On swoimi wynikami zawyza średnia
ale nigdy nie dał mi w żaden sposób tego odczuć. Kiedyś w chwili zwątpienia powiedziałam, że mógłby mieć inną i z nia już gromadke dzieci a ja to taka wydmuszka jestem (niby kobieta ale "pusta" w środku, bez możliwości dania dziecka) to poważna rozmowę mieliśmy i zabronił mi tak kiedykolwiek jeszcze mówić. A więc wsparcie mam ogromne. A u Ciebie jak to wygląda?
wiem że nie powinnam ale to co się czuje w głębi serca nie działa na zawołanie... Kiedy mówią że się źle czują i że ciąża to straszny stan to mam ochotę krzyczeć że od dałabym wszystko co posiadam aby być na waszym zdjęciu a nawet całe poranki spędzić nad toaletą... Wiem że może to brzmieć źle ale czuję że muszę to gdzieś z siebie wyrzucić bo zwariuje... Siedzę sama i łzy lecą po policzkach i nie rozumiem czemu ja tak nie mogę [emoji22] czasami myślę że życie jest niesprawiedliwe
