przyznaje sie bez bicia ze nie jestem w temacie przeskakiwałam stronice bo nie dam rady narazie nadrabiać sry
lina82 wielkie gratulacje
wpadłam zameldować że Amelka nadal dzielnie walczy o życie - i z dnia na dzień jest lepiej, sytuację znam ciągle tylko z "zdawkowych" smsów, nikt nie chce jej bliskich zamęczać telefonami i każdy zna tylko skrawkową cześć sytuacji...
nerki zaczeły pracować, co z reszta narzadów dalej nie wiem, ale najważniejsze że żyje, dzięki za wszelkie && i modlitwy i tradycyjnie prosze o jeszcze i z góry dziękuję
pozdrawiam wszystkie bez wyjątku i sciskam mocarnie
u mnie wczoraj małe załamanie nerwowe przepłakałam połowę nocy i nie mogłam się opanować, za duży "pakiet" nieszczęść w tak krótkim czasie
a moje cegiełki tak juz nasiąkły łzami że stały się za ciężkie, porozrywały sie kieszenie i już nie potrafie ich ukrywać, ciche szlochanie - zamieniłam na głośny płacz, czeka mnie ciężki tydzień trzymajcie za mnie kciukacze, mam nadzieję że uda mi się za niedługo "pozbierać do kupy" i osuszyć jako tako cegiełki i popatrzec na świat znowu z nadzieją
lina82 wielkie gratulacje
wpadłam zameldować że Amelka nadal dzielnie walczy o życie - i z dnia na dzień jest lepiej, sytuację znam ciągle tylko z "zdawkowych" smsów, nikt nie chce jej bliskich zamęczać telefonami i każdy zna tylko skrawkową cześć sytuacji...
nerki zaczeły pracować, co z reszta narzadów dalej nie wiem, ale najważniejsze że żyje, dzięki za wszelkie && i modlitwy i tradycyjnie prosze o jeszcze i z góry dziękuję
pozdrawiam wszystkie bez wyjątku i sciskam mocarnie
u mnie wczoraj małe załamanie nerwowe przepłakałam połowę nocy i nie mogłam się opanować, za duży "pakiet" nieszczęść w tak krótkim czasie
a moje cegiełki tak juz nasiąkły łzami że stały się za ciężkie, porozrywały sie kieszenie i już nie potrafie ich ukrywać, ciche szlochanie - zamieniłam na głośny płacz, czeka mnie ciężki tydzień trzymajcie za mnie kciukacze, mam nadzieję że uda mi się za niedługo "pozbierać do kupy" i osuszyć jako tako cegiełki i popatrzec na świat znowu z nadzieją
)nie ukrywam , że jest mi cholernie ciężko, źle...endometrioza to porazka mojej kobiecości...torbiele mam wszędzie, jak miałam 20 lat usłyszałam, że zrosty na moich jajnikach już są dość spre, a jeszcze nie miałam dzieci...boję się. Coś czułam, że to poronienie poniesie za sobą większe konsekwencje. Lekarze mówili, że jak zajdę w ciąże to w miare wyleczy mi tą endometrioze, przez pare lat byl w miare spokój...po porodzie miałam spokój ale teraz znowu się pojawiła...płaczę cały czas, bo łzy przynnoszą mi ulgę...może kiedyś Iuś będzie miał rodzeństwo...dobranoc dziewczyny:**
