🌈☀️⛱️💜W sierpniu z urlopów powoli wracamy i na dwie kreski na testach czekamy! 💜⛱️☀️🌈

[Angiee]

Tak, a czemu pytasz? Ja jestem ogólnie panikara

No tak z ciekawości właśnie, skąd w Tobie tyle lęku. Ja przy pierwszej ciąży w ogóle nie brałam pod uwagę, że coś może być nie tak, nawet przy słabych przyrostach bety ciągle wierzyłam, że będzie dobrze. Spędziłam prawie miesiąc w szpitalu a i tak jak zaszłam w drugą ciążę to była radość od początku i znów wierzyłam, że będzie dobrze. Dopiero po tym poronieniu i w ciąży z synem było już dużo lęku i dopiero po pierwszych prenatalnych zaczęłam wierzyć, że może w końcu urodzę zdrowe dziecko. Więc współczuję, że ty już teraz masz takie obawy Ale jednak jak się siedzi na tym forum to też za dużo się widzi, bo w "normalnym świecie" nikt nie mówi o poronieniach i niepłodności

 

[kami1094]

Ja mam 38 w tym roku i AMH tylko 0,47 więc Twoj wynik jest bardzo dobry. Podobno powyzej 1 powinno być, ja juz niestety nie mam dużo czasu...

Pani, głowa do góry.

 

[kami1094]

No tak z ciekawości właśnie, skąd w Tobie tyle lęku. Ja przy pierwszej ciąży w ogóle nie brałam pod uwagę, że coś może być nie tak, nawet przy słabych przyrostach bety ciągle wierzyłam, że będzie dobrze. Spędziłam prawie miesiąc w szpitalu a i tak jak zaszłam w drugą ciążę to była radość od początku i znów wierzyłam, że będzie dobrze. Dopiero po tym poronieniu i w ciąży z synem było już dużo lęku i dopiero po pierwszych prenatalnych zaczęłam wierzyć, że może w końcu urodzę zdrowe dziecko. Więc współczuję, że ty już teraz masz takie obawy Ale jednak jak się siedzi na tym forum to też za dużo się widzi, bo w "normalnym świecie" nikt nie mówi o poronieniach i niepłodności

Ja dokładnie tak jak Ty - nawet przy źle rosnącej becie w pierwszej ciąży wierzyłam, że będzie dobrze. I absolutnie nie wynikało to z nieświadomości.

 

[niezapominajka876]

No tak z ciekawości właśnie, skąd w Tobie tyle lęku. Ja przy pierwszej ciąży w ogóle nie brałam pod uwagę, że coś może być nie tak, nawet przy słabych przyrostach bety ciągle wierzyłam, że będzie dobrze. Spędziłam prawie miesiąc w szpitalu a i tak jak zaszłam w drugą ciążę to była radość od początku i znów wierzyłam, że będzie dobrze. Dopiero po tym poronieniu i w ciąży z synem było już dużo lęku i dopiero po pierwszych prenatalnych zaczęłam wierzyć, że może w końcu urodzę zdrowe dziecko. Więc współczuję, że ty już teraz masz takie obawy Ale jednak jak się siedzi na tym forum to też za dużo się widzi, bo w "normalnym świecie" nikt nie mówi o poronieniach i niepłodności

Ja po prostu nie wierzę że to się mogło udać przy moich chorobach, lekach, lękach. Boję się cieszyć bo co jak za tydzień poronie? Co jeśli się okaże że to pozamaciczna? Co jeśli będzie pusty pęcherzyk? Dużo we mnie lęku i niepewności. Ja raczej do wszystkiego podchodzę z rezerwą i lękiem, kiedyś się nie bałam niczego, potem (po gwałcie) stałam się lękowa.

 

[Angiee]

Ja dokładnie tak jak Ty - nawet przy źle rosnącej becie w pierwszej ciąży wierzyłam, że będzie dobrze. I absolutnie nie wynikało to z nieświadomości.

No ja w moich ustawieniach fabrycznych mam pozytywne nastawienie do wszystkiego Ale jako że życie mnie przetyrało w różnych aspektach, to wkradło się też dużo więcej pesymizmu, chociaż mimo wszystko ciągle mam w sobie tę iskierkę nadziei, że będzie dobrze. Bez tego chyba już dawno bym się poddała i nie mówię tylko o staraniach

 

[Angiee]

Ja po prostu nie wierzę że to się mogło udać przy moich chorobach, lekach, lękach. Boję się cieszyć bo co jak za tydzień poronie? Co jeśli się okaże że to pozamaciczna? Co jeśli będzie pusty pęcherzyk? Dużo we mnie lęku i niepewności. Ja raczej do wszystkiego podchodzę z rezerwą i lękiem, kiedyś się nie bałam niczego, potem (po gwałcie) stałam się lękowa.

Jezu, bardzo mi przykro Przepraszam, niepotrzebnie pytałam

 

[kami1094]

Ja po prostu nie wierzę że to się mogło udać przy moich chorobach, lekach, lękach. Boję się cieszyć bo co jak za tydzień poronie? Co jeśli się okaże że to pozamaciczna? Co jeśli będzie pusty pęcherzyk? Dużo we mnie lęku i niepewności. Ja raczej do wszystkiego podchodzę z rezerwą i lękiem, kiedyś się nie bałam niczego, potem (po gwałcie) stałam się lękowa.

W takie „co jeśli” można grać w nieskończoność niestety. Co jeśli wyjdę na ulicę, ktoś mnie skasuje na czołowe i nie wrócę do domu? Wiesz o co chodzi? Gdyby cokolwiek na tym etapie było nie tak to najpewniej byś czuła. Nie zabieraj sobie radości z tego czasu bo nie masz ku temu powodów. Ja na przykład bardzo bym chciała odzyskać swoją wiarę z początku starań. Nie ściągaj się w dół na siłę, bo nikt Ci potem tego czasu nie odda.

 

[niezapominajka876]

Jezu, bardzo mi przykro Przepraszam, niepotrzebnie pytałam

Nie no luzik nie przejmuj się! Chciałabym być pozytywnie nastawiona do ciąży i mniej się bać. Ale to musi przyjść z czasem

 

[niezapominajka876]

W takie „co jeśli” można grać w nieskończoność niestety. Co jeśli wyjdę na ulicę, ktoś mnie skasuje na czołowe i nie wrócę do domu? Wiesz o co chodzi? Gdyby cokolwiek na tym etapie było nie tak to najpewniej byś czuła. Nie zabieraj sobie radości z tego czasu bo nie masz ku temu powodów. Ja na przykład bardzo bym chciała odzyskać swoją wiarę z początku starań. Nie ściągaj się w dół na siłę, bo nikt Ci potem tego czasu nie odda.

Staram się, naprawdę! Sikam na testy, żeby wierzyć że jest dobrze, bo kreska ciemnieje. Myślę o ciąży, szukam ubranek, marzę sobie jak to będzie. Ale niestety lęk jest często silniejszy potrzebuję po prostu czasu

 

[kami1094]

Staram się, naprawdę! Sikam na testy, żeby wierzyć że jest dobrze, bo kreska ciemnieje. Myślę o ciąży, szukam ubranek, marzę sobie jak to będzie. Ale niestety lęk jest często silniejszy potrzebuję po prostu czasu

Nie wiem czy to do końca tak działa - wiem po sobie - bo na każdym etapie coś może się wysrać - i w ciąży i w życiu. Zawsze będzie coś o co można się martwić. Po urodzeniu dziecka tym bardziej.