Sama w sensie, że mam wrażenie że nikt mnie jie rozumie, nie traktuje tego stanu poważnie, mam wsparcie rodziców i siostry no i męża ktory się mega cieszy ale prawda jest taka że dla niego się nic nie zmienia, to nie od wymiotował 3 miesiące, nie on musiał isc ma L4 (wlasnie przez uporczywe wymioty i bardzo zle samopoczucie), nie jemu zmienia sie ciało, nie on ma ograniczenia, nie on zostanie z dzieckiem w domu. Ja wiem, że w depresjo człowiek ma zbiekształconą wizję świata ale ja naprawdę nie wiem co mam robić. Pierwszy raz w życiu koezystam z forum, taka jestem już zdesperowana. Mam 33 lata a czuje się jak zagubiona nastolatka
mam takie same odczucia jak ty, ciąża jest mi totalnie obojętna, na każdą wizytę idę jak na skazanie, nie chce nawet myśleć o tym jak to bedzie dalej wyglądało. Byłam u psychiatry ale nie pomógł mi, nie dostałam lekow. Mam straszne wyrzuty sumienia przez to jak strasznie nie chce być w stanie w ktorym jestem jak strasznie tego żałuję.
