Hej. Nowa. Ale po przeczytaniu kilkudziesięciu postów, czuję się jak w domu. Bo chyba nikt nikogo nie zrozumie tak dobrze jak inna osoba przezywajaca to samo. Taka tam historyjka... Niewiele różniaca się od innych. Zaczęło się, niby nic, na chwilę. Bo w pakiecie On + jego rodzina. Tak wiem co powiecie, "kretynka, czego ona się spodziewala, przecież to zawsze się tak kończy". I macie rację. Nie wiem, na cud liczyłam? To chyba taka afirmacja, że mnie to nie dotyczy. A poza tym to przecież dla dania sobie tego czego nam brak etc. I tak sobie trwało, pojawiło się uczucie, chyba wzajemne, a przynajmniej tak mi się wydawało, minął rok, dalej jak w bajce mimo że nie do końca razem, ale wynagradzane wspólnie spędzonym czasem. Minęły dwa lata, trzy, kryzysy - bo już coraz trudniej było znieść te ichne wspólne urlopy kiedy ja siedziałam zwyczajnie na tyłku. Minęły 4 lata, zaczęliśmy razem pracować, zaczęła nas łączyć poza uczuciem i wspólnie spędzonym czasem - praca. Każdy dzień, no oprócz niedziel bo to czas dla rodziny, nie? I wspólne przeżycia, radości, dramaty, uśmiechy i smutki. Kiedy było mi źle przyjeżdżał i mówił, że jeszcze trochę, że dzieci za małe. Tak, tak znacie to z tych kiepskich telenowel, no ale przecież "mnie to nie dotyczy (!)". Ale dalej jakoś było. Wzloty i upadki. Przy którymś z upadków kiedy więcej we mnie było krzyku i rozpaczy, usłyszałam "daj mi dziecko". I tak dojrzewala decyzja. Czy liczyłam na cud? Nie. Bardziej było godzenie się z tym, że ojciec dziecka będzie trochę na odległość, ale będzie. Będę mogła na niego liczyc. Wiele rozmów przeprowadziliśmy, mnóstwo. Tak, oboje tego chcemy i jesteśmy świadomi. I tak minął piąty rok. Przestałam się zabezpieczać, nic, leczenie, tak, wspierał mnie w tym! Moja frustracja dotyczaca tych wielu stymulacji hormonalnych, badań i tego, że nadal nic osiagala zenit. I bum. Po prawie 6 latach miałam dość. Po prostu. Związku, tego za czym gnam, czego nie mam i mieć nie będę. Koniec. A przynajmniej mi się tak wydawało. I dopiero się zaczęła karuzela. Walka, o mnie, że odejść nie mogę, że On żyć beze mnie nie może. Wycie, wariacje, szalenstwo. I się sprawa rypla. Nieunikniona rozmowa z szanowna konkubina i Matka jego dzieci. Czułam się przyparta do muru i co? I wtedy już zupełnie na nic nie liczyłam. Chciałam żeby to się skończyło. Ok, spokój. On z decyzją : ona i dzieci, czy ja. Przez czas jaki dostał oczywiście wizja, że da się to poukładać. Ze postaramy się. Ok, nawet uwierzyłam. I co? No przecież wiecie... I nic. I rodzina. Koniec. Rozstanie. Chociaż bolało serce z każdą częścią ciała. Bo przecież miało się poukładać. Chemia była między nami odkąd się poznaliśmy. I tak się rozstalismy, że... niedługo wytrzymalismy. I znowu był, trzymał w dłoniach zaryczana buzie moją i znowu, że się pouklada. Telenowela, nie? Kilka miesięcy później kiedy już o tym nie myślałam, lekarz potwierdził, że jestem w ciąży. Ja szczesliwa, marzyłam o tym. Ale On... Wstyd mówić. Na początku że nie chce, nie akceptuje. Teraz generalnie w większości jest "służbowy" chyba, że mu coś odwali we łbie, wtedy ma przejaw czułości. Tak raz na miesiąc. A ja to coraz gorzej znoszę. Kocham i nienawidzę. Cieszę się, że udało się i rozwija się we mnie nowe życie, mój świat. Ale zabija mnie brak wsparcia, czułości, chęci pomocy. I są takie dni jak dziś, że nie mogę opanować łez, które nie są już nawet ciche...
Dobrze, że tu jesteście... Naprawdę. To dla takich pogubionych jak ja, jak zrzucenie jakiegoś balastu.
I powiem Ci że po porodzie jeszcze bardziej potrzeba nam pomocy drugiej osoby. Co do męża na widok dziecka oszalał ..chociaż tyle dobrze, na prawdę wzięło go to dziecko aż sama jestem w szoku. Jednak po tym co nam zrobił przez te 9 miesięcy mam jeszcze mieszane uczucia, poza tym stosunek do mnie się nie zmienił