Dziękuję za te wszystkie słowa. Niestety pocieszenia nie znajduje już żadnego. Staram się już nie denerwować i skupić na dziecku,bo wiem że ona będzie mnie potrzebować bezwzględnie.
Jesteśmy że sobą 5 lat i ciaza była planowana.
Po drodze już trochę przeszliśmy. Raz było rozstanie,później wspólna terapia o którą on zabiegał,bo wiedział że to jedyny warunek żebyśmy mogli rozmawiać. A problem był ten sam. Brak szacunku wobec mnie, obrażanie, wyzwiska ,poniżanie. Przemocą psychiczna już można to nazwać. Zmiana owszem nastąpiła. Na chwilę. Za dobrze to znam,żeby się łudzić że się kiedyś nie powtórzy skoro teraz na końcówce ciąży tak jest. Miał być wspólny poród,a na ten moment to nie wyobrażam sobie żeby on mi w jakikolwiek sposób tam pomógł. Nie zasługuje na to,żeby być przy narodzinach swojego dziecka.
A kiedy już mała będzie na świecie chciałabym dac jej spokojne miejsce na ziemi,a nie narażać na tułaczki i przeprowadzki. Dlatego teraz jeszcze jest ten czas żeby definitywnie cis zmienić lub tkwić . A cud się nie zdarzy .
