In vitro 2024 - refundacja

[Iza91]

Nie mamy więcej zarodków. Dla nas znalezienie plemników i uzyskanie dwóch zarodków było jak cud. U mnie z założenia wszystko ok ale przy badaniach z Katowic wyszedł KIR AA, na który dostałam accofil i jakaś mutacja na którą dostałam heparynę. Do transferów podeszłam obstawiona lekami. Druga procedura, dwa transfery i totalna porażka. Nie mam pomysłu co jeszcze diagnozować i w ogóle co robić. Z jednej strony chciałabym złapać oddech i zrobić coś dla siebie ale z drugiej mam już 34 lata więc lepiej nie będzie. Po drugie obawiam się że ten program może niestety zniknąć. Nas bardzo dużo kosztuje terapia M więc ivf z własnej kasy raczej odpada. Jestem teraz trochę w kropce, trochę w rozsypce i nie mam siły podnieść korony

 

[LadyCaro]

Przykre jest to, że życie potrafi być tak niesprawiedliwe dla niektórych osób.

Mnie męczy w jakis sposób jeszcze jedna myśl, to ciągłe dążenie do celu, mimo tego że ciągle napotyka się te porażki. Zastanawiam się, jak poznać tę granicę miedzy ciągłymi próbami, a zaprzestaniem starań.

też o tym już kiedyś myślałam. I też chciałabym wiedzieć, gdzie jest ta granica. Bo nawet jak sobie postanowię, ze koniec, to głowa będzie swoje. Straszne to jest, niby żyjesz normlanie a to w tle się ciągne jak smród za człowiekiem.

 

[J_baby]

też o tym już kiedyś myślałam. I też chciałabym wiedzieć, gdzie jest ta granica. Bo nawet jak sobie postanowię, ze koniec, to głowa będzie swoje. Straszne to jest, niby żyjesz normlanie a to w tle się ciągne jak smród za człowiekiem.

Tak jest...

 

[spoko23]

też o tym już kiedyś myślałam. I też chciałabym wiedzieć, gdzie jest ta granica. Bo nawet jak sobie postanowię, ze koniec, to głowa będzie swoje. Straszne to jest, niby żyjesz normlanie a to w tle się ciągne jak smród za człowiekiem.

Dokladnie. Ja podchodziłam do 3 stymulacji z założeniem, że to ostatnia, ale im bliżej końca, tym bardziej mi kiełkuje myśl, że mam jeszcze jedną próbę i że glupio będzie jej nie wykorzystać, jeżeli teraz się nie uda... sama sobie to robię

 

[anela92]

Nie mamy więcej zarodków. Dla nas znalezienie plemników i uzyskanie dwóch zarodków było jak cud. U mnie z założenia wszystko ok ale przy badaniach z Katowic wyszedł KIR AA, na który dostałam accofil i jakaś mutacja na którą dostałam heparynę. Do transferów podeszłam obstawiona lekami. Druga procedura, dwa transfery i totalna porażka. Nie mam pomysłu co jeszcze diagnozować i w ogóle co robić. Z jednej strony chciałabym złapać oddech i zrobić coś dla siebie ale z drugiej mam już 34 lata więc lepiej nie będzie. Po drugie obawiam się że ten program może niestety zniknąć. Nas bardzo dużo kosztuje terapia M więc ivf z własnej kasy raczej odpada. Jestem teraz trochę w kropce, trochę w rozsypce i nie mam siły podnieść korony

Bardzo mi przykro, że Was to spotyka. Przytulam

Refundacja in vitro trochę zmieniła pogląd na to wszystko, chyba będziemy działać do końca 4 procedury, żeby wykorzystać maksymalnie szansę. Coraz częściej słyszy się o problemach z kwalifikacją, więc zrezygnowanie w trakcie byłoby chyba błędem. Szczerze mówiąc, gdybym miała płacić za in vitro z własnej kieszeni i byłabym w tym momencie co jestem, to odpuściłabym. Wiem, że to trochę materialistyczne podejście, ale tak myślę.

 

[LadyCaro]

Bardzo mi przykro, że Was to spotyka. Przytulam

Refundacja in vitro trochę zmieniła pogląd na to wszystko, chyba będziemy działać do końca 4 procedury, żeby wykorzystać maksymalnie szansę. Coraz częściej słyszy się o problemach z kwalifikacją, więc zrezygnowanie w trakcie byłoby chyba błędem. Szczerze mówiąc, gdybym miała płacić za in vitro z własnej kieszeni i byłabym w tym momencie co jestem, to odpuściłabym. Wiem, że to trochę materialistyczne podejście, ale tak myślę.

no ja gdyby nie refundacja to bym wcale nie podeszła do ivf na bank.
Pieniądze na IVF bym miała, ale nie mam nagle kilkudziesięciu tysięcy, które w razie niepowodzenia wywaliłabym w błoto. I jak życie pokazało - wywaliłabym. Bo gdyby mi ktoś zagwarantował, że to IVF się uda, to przemyślałabym, czy wykładać tę kasę.
Nie mówiłam wiele otwarcie o tym, że mi po prostu szkoda pieniędzy na in vitro, bo dostawałam masę komenatrzy, że przecież kasę można zarobić, że ludzie domy zastanwiają, suchy chleb jedzą, żeby na ivf mieć.
Nie dla mnie coś takiego.

 

[anela92]

no ja gdyby nie refundacja to bym wcale nie podeszła do ivf na bank.
Pieniądze na IVF bym miała, ale nie mam nagle kilkudziesięciu tysięcy, które w razie niepowodzenia wywaliłabym w błoto. I jak życie pokazało - wywaliłabym. Bo gdyby mi ktoś zagwarantował, że to IVF się uda, to przemyślałabym, czy wykładać tę kasę.
Nie mówiłam wiele otwarcie o tym, że mi po prostu szkoda pieniędzy na in vitro, bo dostawałam masę koemnatrzy, że przecież kasę można zarobić, że ludzie domy zastanwiają, suchyb chleb jedzą, żeby na ivf mieć.
Nie dla mnie coś takiego.

Podzielam podejście, chociaż ja bym podeszła do jednej procedury gdyby nie refundacja. Na pewno nie brałabym kredytu ani nie zapożyczałabym się, bo to się mija z celem. Nie ma 100% skuteczności, że to się uda kiedykolwiek, więc jestem ogólnie wdzięczna za możliwość sprawdzenia. Co nie zmienia faktu, że frustracja rosnie, kiedy się nie udaje. Nie wiem ile zniesie moja psychika, ale faktem jest, że drugie niepowodzenie zniosłam lepiej niż pierwsze, więc jest szansa, że w przypadku dalszych niepowodzeń będzie paradoksalnie lzej.

 

[LadyCaro]

Podzielam podejście, chociaż ja bym podeszła do jednej procedury gdyby nie refundacja. Na pewno nie brałabym kredytu ani nie zapożyczałabym się, bo to się mija z celem. Nie ma 100% skuteczności, że to się uda kiedykolwiek, więc jestem ogólnie wdzięczna za możliwość sprawdzenia. Co nie zmienia faktu, że frustracja rosnie, kiedy się nie udaje. Nie wiem ile zniesie moja psychika, ale faktem jest, że drugie niepowodzenie zniosłam lepiej niż pierwsze, więc jest szansa, że w przypadku dalszych niepowodzeń będzie paradoksalnie lzej.

no ja podobnie, przy pierwszym transferze miałam ogromne nadzieje, bo to już była taka realna szansa, że może się udać, przecież wielu dziewczynom się udał pierwszy transfer...
Mam ogromny żal do życia, że tak to się potoczyło. Niech już skończą się te ciąże w otoczeniu bo naprawdę nie mogę już na to patrzeć, czuję się jak przegryw na tym polu, że ludzie patrzą na mnie z politowaniem, że jak gdzieś idę to za każdym "co u Was słychać" kryje się jedno. Czy w końcu jestem w ciąży.

 

[ic5289]

no ja podobnie, przy pierwszym transferze miałam ogromne nadzieje, bo to już była taka realna szansa, że może się udać, przecież wielu dziewczynom się udał pierwszy transfer...
Mam ogromny żal do życia, że tak to się potoczyło. Niech już skończą się te ciąże w otoczeniu bo naprawdę nie mogę już na to patrzeć, czuję się jak przegryw na tym polu, że ludzie patrzą na mnie z politowaniem, że jak gdzieś idę to za każdym "co u Was słychać" kryje się jedno. Czy w końcu jestem w ciąży.

Ile lat staracie sie o dziecko ? Czułam podobnie zanim zaszłam w ciążę z synem... trzeba wierzyć ,że w końcu się uda... sama przeszłam w sumie 5 stymulacji i 7 transferów... a tez wydawało mi się kiedyś ze podejdziemy do inv i bach będzie dziecko... niestety ;-(
Wiele z nas tu życie przeciorało...

 

[LadyCaro]

Ile lat staracie sie o dziecko ? Czułam podobnie zanim zaszłam w ciążę z synem... trzeba wierzyć ,że w końcu się uda... sama przeszłam w sumie 5 stymulacji i 7 transferów... a tez wydawało mi się kiedyś ze podejdziemy do inv i bach będzie dziecko... niestety ;-(
Wiele z nas tu życie przeciorało...

5 lat.
"trzeba wierzyć, że się uda"... ja to już wolę w to nie wierzyć, bo męczy mnie to strasznie i raczej już wolę się godzić, że się nie uda. Ale to strasznie trudne...